Na 6 weken op één plek te zijn geweest, zijn we verder getrokken, weg uit Trekkers Backpackers en weg uit Surfers Paradise. Ik kan niet geloven dat je in zo'n korte tijd zoveel goede vrienden kan maken. We zijn heel goed bevriend geraakt met de staff. Sean, Anja, Amanda, Karlijn, Jazza en Alex zijn zelf ook allemaal backpackers van onze leeftijd en daarom klikte het heel goed. 
We hebben echt de leukste tijd in Australië tot nu toe gehad en we missen alles en iedereen heel erg!
Maar goed, nu even vertellen wat ik allemaal gedaan heb. 
Weet je nog dat ik in m'n vorige blog vertelde over dat poets baantje? Dat het werk wel te doen was, maar de vrouw echt vreselijk? Er werd aan ons gevraagd of we nog een keer een aantal uren wilde poetsen, dus wij dachten geld is geld, waarom niet? We hadden nog voor de zekerheid gevraagd of het niet weer bij Fiona was, maar dat dacht Anja van niet. Dus wij gingen ons de volgende ochtend vol goede moed klaarmaken en toen we opgehaald werden door de vrouw sloeg de horror ons om de ogen.. Of hoe zeg je dat..? Geen idee, maar we schrokken ons dood. Drie keer raden wie daar in de auto op ons zat te wachten: HEKS FIONA!!! 
De moed zakte ons al in de schoenen en we hadden echt geen zin om 5 uur met haar te poetsen! Maar we dachten, we doen het voor het geld, $15 per uur (is minimum loon hier), we hebben het nodig.
Ik ben helemaal niet iemand die snel een hekel heeft aan iemand anders, integendeel, maar dat mens! Zij is echt niet normaal en ze had ook al vanaf het begin een hekel aan mij en liet dat merken ook! Ik kon in haar ogen niks goed doen en hoe erg ik ook m'n best deed, alles was verkeerd. Daar kwam nog eens bij dat we om 4 uur 's middags onze eerste werkdag hadden voor ons promotie baantje en dat we daarom om 3 uur terug moesten zijn in het hostel zodat we konden douchen en omkleden. En wat deed zij?! Ze was weggegaan en had ons allemaal opdrachten gegeven, dus die hadden we allemaal keurig uitgevoerd en toen kwam ze niet opdagen om de tijd die we hadden afgesproken: 'bad traffic' was wat ze zei. We waren om 15.58 terug in het hostel en hadden dus geen tijd meer om iets te doen! Ook had ze ons te weinig geld gegeven, $12 per uur, terwijl we ook nog een uur langer hadden doorgewerkt!! Je kunt dus wel begrijpen dat wij allebei een super grote hekel hebben aan dat mens en dat als ik haar nog eens zie, ik haar er een blauw oog bij zal geven! (ze had al 1 blauw oog omdat iemand haar geslagen had, haha).
Zo, nu is m'n frustratie eruit en kan ik de rest vertellen :).

Na 3 weken moesten we afscheid nemen van de stunt crew. Zij hadden een 3 weekse cursus gedaan bij de Stunt Academy en kunnen nu stuntman worden in films enzo: hoe vet! Het hostel voelde heel leeg toen ze weg waren en ik moet nog vaak denken aan alle grappige en leuke momenten die we hebben meegemaakt (zoals de vuurshow van Seb of het springen in het zwembad vanaf het balkon, wat echt heel hoog is!). Maar niet getreurd want een week later (tijdens Pasen) kwam de scrabble groep! Er is blijkbaar elk jaar een nationaal scrabble toernooi in Australië en dit keer werd het gehouden in Southport, vlakbij ons hostel. Dus tijdens het paasweekend zaten we opgescheept met 26 bejaarden! Dat was nogal lachwekkend in een jeugd hostel... In plaats van drinking games werden er nu scrabble spelletjes gedaan en in plaats van late avonden met veel lawaai, werd er nu gevraagd of de muziek wat zachter kon. Omdat het Pasen was, was het hele hostel vol. En met vol bedoel ik ook echt vol! Er waren dingen fout gegaan met de website waardoor er dubbele boekingen waren gemaakt en waardoor er mensen aankwamen die geen bed hadden.. Elke bank was dat weekend bezet en er sliepen zelfs mensen op matrassen op de grond, maar ja, beter dan buiten op straat toch?! Wij zijn toen ook verhuisd van onze private room naar de staff room (de swamp) zodat ze onze kamer konden verhuren. Veel mensen zagen ons ook al als staff. Vaak vroegen ze aan ons hoe iets werkte of waar we dingen konden vinden, we zijn zelfs een aantal keer 's ochtends wakker gemaakt met de vraag of we mensen konden uitchecken... Tja, wij werken hier niet.. Maar we maakten wel bijna elke avond de keuken schoon, gewoon omdat we Sean en Anja een handje mee wilden helpen. 

In Trekkers hoef je je nooit te vervelen, als je even niks te doen hebt verzin je leuke dingen zoals Opposite Day! Het begon met de nagels lakken van de Jazza en Andy en daarna hebben we de jongens verkleed als meisjes en de meisjes als jongens. Zo hebben we de hele dag rondgelopen, het was hilarisch! (Voor foto's zie Facebook) Ik vind dat Opposite Day een nationale feestdag moet worden in Nederland (en Australië). Het is zo leuk om je gewoon eens anders te gedragen en ik moet zeggen, jongens kleren zitten veel fijner!
Ook waren Camanda (= Amanda uit Canada) en ik aan een heel groot schilderij begonnen. We hadden verf en kwasten gekocht bij de Reject Shop en Jazza had ergens boven een grote plank gevonden. We lieten onze creativiteit de vrije loop en uiteindelijk heeft bijna iedereen een bijdrage geleverd aan het Trekkers meesterwerk. Dit zijn de leuke kleine  dingetjes die een hostel zo speciaal maken.
Toen het de kookbeurt van mij en Puck was, vonden we het tijd dat ze kennis leerde maken met de Hollandse keuken. Daarom hadden we hutspot gemaakt en raar genoeg vonden ze het nog lekker ook! 

Helaas heb ik ook iets minder leuks meegemaakt: m'n eerste doktersbezoek in Australië. Ik had een soort blaar op m'n been wat een wond werd en uiteindelijk kwamen er steeds meer bij, dus na anderhalve week, toen ik merkte dat het niet vanzelf overging maar alleen maar erger werd en kleren dragen teveel pijn deed en ik niet meer normaal kon zitten en lopen, ben ik op advies van die lieve Seaniii naar een pharmacy gegaan en zij verwezen me meteen door naar de dokter. Ik slik nu antibiotica en heb een spulletje om op m'n benen te smeren en het gaat veel beter. Ik hoop dat ik er snel vanaf ben, want ik heb nu wel genoeg van die pijn. 

Toen brak de dag aan dat we toch echt afscheid moesten nemen.. :(
Het voelde heel raar omdat we toch 6 weken met dezelfde mensen onder 1 dak hebben geleefd. Leuke en verdrietige momenten hebben gedeeld. Het besef dat je sommigen nooit meer zal zien is heel moeilijk. Het afscheid was daarom ook niet geheel zonder tranen...
Ik mis iedereen nog elk moment van de dag en zou heel graag nog even terug willen. Maar het heeft ook geen zin om voor eeuwig daar te blijven, want iedereen gaat uiteindelijk toch z'n eigen kant op. Maar deze mensen zal ik nooit vergeten, dat weet ik zeker!

Onze aankomst in Brisbane was vreselijk. We hadden een hostel dichtbij het transit centre geboekt maar toen we in Cloud 9 binnenkwamen, voelde het al meteen verkeerd. Er was geen gezellige sfeer en het feit dat we iedereen zo misten maakte het er niet beter op. 
We verblijven hier maar 2 nachten en morgen gaan we naar een hopelijk beter hostel, er is daar in ieder geval gratis wifi! :)
Hier in Cloud 9 zijn geen deuren voor de douche, alleen maar een gordijn, wat zeer vervelend is aangezien de enige privacy die je in een hostel hebt op de badkamer is.. Ook is het 's nachts super koud! En met koud bedoel ik ook echt heel koud! Ik heb de hele avond liggen rillen in m'n bed en kon daardoor niet slapen. Een derde minpunt zijn al de deposits. Voor alles wat je wil doen moet je een $10 deposit betalen, natuurlijk krijg je je geld terug, maar het is heel vermoeiend als je even wat wilt eten maar je moet je deposit betalen voor bestek of een bord of om een dvd te kijken, etc etc. 
Er zijn nog meer dingen, maar ik ben te moe om ze allemaal op te noemen.

Nou mensen in Nederland, ik hoop dat jullie lente eindelijk begonnen is. De herfst hier is gelukkig niet koud :)

Welterusten en hopelijk spreek ik jullie snel weer! Mis jullie allemaal wel!

Liefs Annegien