Hier volgt de rest van mijn West Coast avontuur, het verhaal werd een beetje lang dus besloot ik het te splitsen in 2 delen.

Ik was gebleven bij het zwemmen met whale sharks, de grootste vis in de zee!

We werden opgehaald 's ochtends vroeg door een busje en afgezet bij het water.

We waren met een groep van 20 mensen, het weer was prachtig en iedereen had goede zin. Nadat we eerst informatie kregen over wat er precies ging gebeuren, iedereen z'n wetsuit aanhad was het tijd om te beginnen met snorkelen. Zo kon iedereen gewend raken aan de snorkel en de oceaan. Het was prachtig mooi, super veel visjes en kleurrijk koraal. Daarna gingen we verder de zee op. Weg van het koraal en de vlakke bodem en op naar het woeste water.

Toen begon het: de zeeziekte. De golven werden groter en groter en de boot ging op en neer zoals je dat in films ook ziet. Er was niet eens een storm maar zo voelde het wel. Ik was een van de eerste die het niet aan kon. Ik kon niet blijven zitten en moest gaan liggen. Een helikopter vloog rond om de whale sharks te spotten. Als die er een zag werd het doorgegeven aan de kapitein, die liet de eerste duiker het water ingaan om de vis te zoeken. Zodra zij haar arm opstak (de vis in het oog had) was het tijd voor de eerste groep zo snel mogelijk in het water te glijden en te zwemmen. Dan de tweede groep erachteraan. Je kon niet springen want dat zou de whale shark afschrikken.

Ik zat klaar om het water in te gaan. Dit was het dan, ik zou een enorme vis gaan zien. Ik voelde me super ziek maar door alle adrenaline was het vol te houden. Ik dacht dat de misselijkheid minder zou worden zodra ik het water in zou gaan en af kon koelen... Ik had het mis.

Ik lag in het water en keek naar beneden. De golven sloegen me om het gezicht en toen kreeg ik geen adem meer: daar, een paar meter van mij vandaan zwom een imens grote whale shark! Het was een ontzettend mooi beeld om te zien en even was ik verstijfd, totdat ik doorkreeg dat die beesten heel snel zijn. Het is ontzettend moeilijk om ze bij te houden met zwemmen en als je geluk hebt lukt het voor een aantal seconden. Door de golven en mijn misselijkheid werd het allemaal nog een stukje moeilijker en toen kreeg ik nog een moment waarop ik even verstijfde. Ik zag iets naast me voorbij flitsen en toen ik voor me keek zag ik een zee vol roze jellyfish. Voor iedereen die Finding Nemo heeft gezien, de scène dat hij door alle jellyfish moet zwemmen zonder ze aan te raken, ik voelde me precies zo, een onmogelijke opgave! Door de stroming werd ik naar ze toe getrokken. Ik probeerde zo snel mogelijk te zwemmen. Ondertussen was de whale shark al te ver onderwater en gingen wij terug naar de boot. Ik voelde een hele branderige pijn op m'n arm, maar wonder boven wonder was dat de enige jellyfish die me gestoken had. Eenmaal op de boot, helemaal uitgeput bleef de pijn aanhouden maar gelukkig was het niks ernstigs. Het zou snel over moeten gaan.

We gingen een stukje verder op zee en ik was niet meer de enige zieke. Steeds meer mensen begonnen groen te zien. De bemanning was ontzettend hulpzaam en gaf ons water en ijsblokjes wat tegen de misselijkheid moest helpen. Op dit moment kon ik helemaal niet meer rechtop zitten, liggen was het enige wat nog een beetje hielp. Met Christie was alles goed, maar ook Laurien was zeeziek aan het worden. Ondertussen werd de volgende whale shark gespot door de helikopter. Dit keer mochten wij als eerst het water in. Het zal vast allemaal heel makkelijk klinken, maar ik moest mezelf van de grond afschrapen, kruipen naar de rand van de boot en het water invallen. Waar je vervolgens door de golven een heel eind werd meegesleurd. Helaas hadden we dit keer de whale shark niet kunnen zien, het was te diep gegaan. Steeds meer mensen werden ziek, sommigen hingen zelfs over de rand van de boot en het enige waar ik aan kon denken was, hoe lang dit nog zou duren!

Ik kon me niet bewegen, maar ging toch het water in voor de derde keer. Weer dat adembenemende moment waarop je dat indrukwekkende dier voorbij ziet zwemmen. Even staat alles stil en is alles stil maar dan kom je terug naar de werkelijkheid en weet je niet hoe lang je maag het nog volhoud. Laurien werd ook gestoken door een jellyfish en was ontzettend ziek samen met de andere helft van de boot. Christie was een van de weinige die zich top voelde en er 100% van kon genieten. De laatste duik kwam eraan en ik kroop naar de rand van de boot. Wachtend op het sein dat we in het water konden gaan. Dat moment kwam en ik kon me niet verroeren. Hoe graag ik het ook wilde, samen met nog wat andere mensen bleef ik achter op de boot. Toen iedereen uit het water was, was het tijd om onze wetsuits uit te trekken en konden we relaxen. We gingen terug naar vlakker, kalmer water. Ik kon niet staan en had zelfs moeite met zitten. Laurien en ik werden zelfs geholpen met ons wetsuit uittrekken! We leken net twee oma's die zichzelf niet meer konden kleden. In het midden van de boot was een bankje. Iedereen werd eraf gestuurd, er werden kussentjes opgelegd door de bemanning en van alle mensen die ziek waren, werden wij erop neergelegd. Daar lagen we dan, de twee zieke dutchies in het midden van de boot. Het was vooral leuk voor Christie om naar te kijken!

Eindelijk aangekomen bij het ondiepe water werd de lunch bereid door de bemanning. Door alle inspanning had iedereen honger gekregen, maar het enige wat ik naar binnen kon krijgen was een blaadje sla! Gelukkig zakte de misselijkheid wel toen we niet meer als een gek tekeer gingen op de golven.

We sloten de middag af met een laatste snorkel sessie. Het koraal was prachtig en ik heb een enorme lobster gezien, een stingray en allemaal mooie visjes.

Toen we terug naar de boot zwommen zag een van de instructeurs een haai niet ver van ons vandaan. Je zou denken dat je zo snel mogelijk naar de boot zwemt als je hoort dat er een haai in de buurt is, maar in plaats daarvan probeerden we een glimp op te vangen van het beest. Helaas was het ons te snel af, dat zou wel een heel spectaculair einde van de dag zijn geweest!

Op de terugreis kregen we champagne en wat snacks en konden we genieten van de zon. Iedereen was moe en voldaan en gelukkig voelde ook ik me weer stukken beter.

Laat in de middag kwamen we terug, we hebben wat rondgehangen bij het zwembad van de camping en onze ervaring gedeeld met Sonja, die lekker naar het strand was gegaan overdag.

's Avonds gingen we koken en kregen we zelfs wat van de eigenaren die heerlijk hadden gekookt! Eindelijk in bed kwam ik erachter dat dit een van de beste en ergste ervaringen in m'n leven is geweest. Heel indrukwekkend maar ik heb echt geen zeebenen!! Zodra ik m'n ogen dichtdeed draaide alles nog steeds om me heen.

De volgende dag moesten we uitchecken en na een laatste douche vertrokken we richting Turquios Beach. Een beroemd strand om het prachtige blauwe water. We hebben lekker gezwommen en gechilld en daarna reden we terug richting het centrum van Exmouth om de foto's op te halen die gemaakt waren door de bootmensen en om eten in te slaan.

We gingen lunchen in het park en toen we net lekker zaten, kwam er een meisje naar ons toe, vragen of we geschminkt wilden worden. $1,50 voor de helft van je gezicht en $2,00 voor je hele gezicht!

Natuurlijk wilden we dat wel! Het waren een stuk of 7 meisjes van rond de 10/11 jaar, allemaal gebruinde gezichtjes en heel blond haar. Natuurlijk konden ze ook allemaal surfen! Ze zaten in het park aan een bankje, hadden schmink gekocht en wij waren de eerste klanten. Op de iPad werd muziek gedraaid en zo leerden we elkaar kennen. Vergeleken met hen waren wij echt niet cool...

Na een uur of twee was Christie veranderd in een paarse zeester, Sonja was een vlinder en Laurien en ik hadden bloemen op ons gezicht. Het was hartstikke gezellig en we zijn veel langer blijven hangen dan eigenlijk de bedoeling was, want we hadden nog een hele rit voor de boeg.

Na afscheid genomen te hebben reden we over een oneindige weg waar één afslag naar links zou zijn die we moesten hebben. Niet te missen zou je denken... Maar toch, na ongeveer 100 km te ver te zijn gereden kwamen we erachten dat we toch echt verkeerd zaten! Er was geen andere weg dus moesten we weer terugrijden.. (Blond moment, maar ik zat op de achterbank dus hoefde niet op te letten).

Na de afslag bijna weer gemist te hebben (het was met 1 bordje aangegeven zo'n 100 m voor de afslag, dus niet helemaal onze schuld) waren we eindelijk op de goede weg. We stopten bij Richard, een vriend waar Christie in Melbourne mee had gewerkt en die nu zijn farmwork deed in de middle of nowhere. Helaas hadden we niet veel tijd om bij te kletsen want het werd al laat en we moesten nog een heel stuk rijden.

Het was ons afgeraden om in het donker te rijden, omdat er geen verlichting is en de kangoeroes 's avonds tevoorschijn komen omdat het dan een beetje is afgekoeld. Bovendien waren we niet verzekerd voor 's avonds rijden. Toch was er geen andere optie omdat we achter liepen op schema. We reden een stuk totdat we moe waren en bij de gratis kampeerplaats aankwamen. We hadden besloten om deze nacht buiten door te brengen, onder de sterren. We rolden onze matjes uit op de grond en keken naar die adembenemende sterrenhemel. Er was geen ander licht om ons heen dus de sterren lijken 10x zo groot dan normaal.

Het was een hele overwinning voor Christie en Sonja, daar buiten op de grond tussen de slangen, mieren, en andere dieren die er misschien zouden zitten, maar we hebben het overleefd!

De volgende ochtend was het al vroeg dag en vertrokken we richting Karijini national park. We aten terwijl we reden door de vele vliegen zoals altijd. We stopten bij een benzine station om te tanken en daar zagen we toch iets moois: cd's in de aanbieding! We besloten dat we allemaal wel 3 dollar bij wilden leggen om een cd te kopen. Dat deden we en het was niet de minste cd, het was namelijk Beach Boys greatest hits! Alle 20 nummers hebben we zo'n 4 keer achter elkaar geluisterd totdat we besloten hem af te zetten. Na een half uur met de speaker die meteen weer uitviel bleek dat de Beach Boys toch een betere oplossing was. We hadden een aantal favoriete nummers die we aan een stuk door speelde (nummer 4, 7, 8, 11, 18, 19 en 20).

Eindelijk in Karijini aangekomen (en nu we de hele cd uit ons hoofd kenden) kwamen we erachter dat er veel onverharde wegen waren. Het was eigenlijk verboden om met onze auto daaroverheen te rijden, maar er was geen andere keus. We moesten naar het informatie centrum zien te komen om te zien wat het beste was om te zien/doen in een korte tijd. De rit die normaal 20 minuten duurde, duurde bij ons anderhalf uur! We reden op een slakken tempo en de auto rammelde aan alle kanten! Eindelijk aangekomen deden we wat informatie op over het park en kochten we een crème die de vliegen weg zouden moeten houden, er zaten hier namelijk nog veel meer vliegen en niet alleen vervelende zoemende, maar ook vliegen die je steken!

We reden naar de eerste stopplek toe, de natuur was ongelooflijk mooi! Overal om je heen waren gorges (soort Canyon/ravijn met water erdoorheen lopend), we wisten dat de zon binnen een uur onder zou gaan dus begonnen we snel bergafwaarts te lopen richting de 'natural pool'. Het was een prachtige omgeving en we werden beloond met een afkoeling in het water. Daarna moesten we de rotsen op klimmen en gingen we naar de tweede en laatste plek. Ook daar konden we na een korte wandeling het water in plonsen. Wat was het mooi! Het is zo moeilijk om te beschrijven hoe zoiets eruit ziet, als ik tijd heb zal ik wat foto's proberen te uploaden, die staan al op Facebook maar nog niet hier.

Het was in ieder geval prachtig! Toen de zon onderging begonnen we honger te krijgen en gelukkig konden we wat eten toen de vliegen wegtrokken. We waren van tevoren gewaarschuwd geen eten buiten te laten, want er waren dingo's (wilde honden) die maar al te graag je voedselvoorraad wilden plunderen. Nadat we ons eten hoog in de boom hadden gehangen konden we gaan slapen, het was een hele warme nacht met veel muggen en natuurlijk kwamen de eerste zonnestralen maar al te vroeg door de bomen geschenen.

Er waren te veel vliegen om te ontbijten dus vertrokken we naar de eerste hike plek en aten we tijdens het rijden.

Aangekomen bij de plek waren er een aantal routes die je kon nemen, makkelijk, kort durende wandelingen en moeilijke, langer durende hikes. Het was nog redelijk vroeg in de ochtend dus nog niet te warm. We besloten de moeilijkste maar mooiste route te bewandelen (Class 5). We hadden allemaal goede schoenen, een rugzak gevuld met water en zonnebrand en natuurlijk hadden we allemaal onze hoeden/petten met vliegennetten op! We moesten de blauwe pijltjes volgen. Eerst liepen we naar beneden, er waren veel losse rotsen en de zon was al goed aan het schijnen. Eenmaal beneden aangekomen was het gelukkig een stuk koeler en bijna geen vliegen! We volgden de blauwe pijltjes en het was ongelooflijk mooi! We liepen tussen twee hoge rode rotswanden door totdat het water ons het pad afsneed. Er zat niks anders op dan door het water te lopen! We deden onze schoenen uit, bonden die vast aan onze tas, want je had je handen nodig om de rotswand vast te houden. We liepen door het water en langs de rotswand, het was een hele klim maar ontzettend gaaf om te doen! Er was niemand om ons heen alleen wij 4, daar in het midden van Australië.

Eindelijk teruggekomen bij de auto vulden we ons water aan en gingen we nog een andere hike doen. Het was inmiddels al uren later en terug boven gekomen ook ontzettend heet geworden! Gelukkig konden we weer naar beneden wandelen. Ook dit keer moesten we door het water, ons vasthouden aan de rotswand. Deze hike was zelfs nog vetter dan de eerste! Er ging een waterval langs de rotsen omlaag en we moesten langs de glibberige stenen steeds verder omlaag klimmen. Daar aangekomen was er een open plek met water waar je in kon afkoelen, maar dat was niet het einde van de tocht! Je kon verder gaan maar daarvoor moest je je spullen achterlaten want dit kon alleen zwemmend! We hadden allemaal onze bikini aan, dus lieten we alles achter op de kant en zwommen we het laatste stuk verder. Het was zo ongelooflijk mooi! We zwommen tussen twee super hoge, smalle rotswanden door totdat we bij een kleinere open plek aankwamen, vanaf daar was het verboden om verder te gaan want dat was te onveilig. We zwommen terug en genoten daarna in de zon bij het water. Dit was veruit de gaafste hike die ik ooit heb gedaan! Daarna moesten we helaas alweer terug keren. We hadden gehoord dat er een eco centre was waar je wat kon eten en kon douchen! En dat konden we wel gebruiken! Nadat we eindelijk schoon waren (ik moest het rode zand letterlijk van me af schrobben) en een gevulde maag hadden was het tijd om terug te rijden richting Perth.

We waren een paar duizend kilometer van Perth af dus het was nog even rijden.

We lieten Karijini achter ons en op dat moment zagen we de donkere wolken komen, we draaiden de Beach Boys cd voor de honderdste keer en reden terug naar het zuiden.

Het begon ontzettend hard te regenen! Ik was aan het rijden en ik heb nog nooit in de regen gereden, (heb m'n rijbewijs gehaald 3 dagen voor ik vertrok uit Nederland) je kon maar zo'n 2 meter voor je uitzien. Toen begon de auto ook nog eens te lekken, maar het maakte allemaal niet uit, we hadden zo'n geweldige tocht gehad dat dat alles was waar ik aan kon denken!

Sommige wegen waren onder water gelopen maar gelukkig na een aantal uur hield het op. We reden verder totdat we bij de plek kwamen waar we eerder al hadden overnacht (de nacht dat we buiten onder de sterren sliepen). We wisten dus wat we konden verwachten, maar natuurlijk gaat het nooit zoals je verwacht.

We kwamen aan in het donker en toen we de deur open deden, kwamen we erachter dat er iets anders was dan de vorige keer: er waren namelijk miljoenen muggen! Je werd in 10 seconden zo'n honderd keer geprikt en je voelde al die kleine beesten tegen je aanvliegen! Je kon niet eens praten zonder een hap muggen te nemen!! Met veel moeite zetten Laurien en ik de tent op, Christie en Sonja sliepen in de auto. Het was moeilijk om te slapen maar door alle inspanning die dag waren we gelukkig zo moe dat we toch een aantal uren konden uitrusten.

De volgende dag was alleen maar rijden, om de beurt reden we een aantal uur. We maakten een korte stop in Kalbarri national park om naar een uitkijkpunt te gaan waar we op de heenweg geen tijd voor hadden gehad. De rest van de dag maakten we alleen wat benzine stops maar was het vooral veel rijden en veel Beach Boys! Een aantal honderd kilometer voor Perth besloten we om nog even naar het strand te gaan en te genieten van de zon en de zee. We kwamen bij een verlaten strand, het zand was zo wit dat het bijna zeer deed aan je ogen. Het water was ongelooflijk mooi maar we durfden niet diep te gaan in verband met haaien.. Toen we uitgerust waren en verder gingen kwamen we steeds dichterbij de bewoonde wereld. De wegen werden wat drukker en er waren meer kleine plaatsjes om ons heen. Na heel wat uren en kilometers te hebben afgelegd kwamen we terug aan in de stad. Overal om ons heen waren auto's, huizen, andere gebouwen en mensen! Overal mensen!

Het is zo raar om ergens te zitten waar je de enige bent voor kilometers en dan opeens terug te zijn in de bewoonde wereld, met bereik op je telefoon en zo ontzettend veel auto's! We kwamen meteen in de file terecht, maar dat was niet erg want we konden kei hard met de Beach Boys meezingen. We waren ondertussen terug in de bewoonde wereld en dus konden we naar de radio luisteren maar we wisten dat we nog maar één nacht samen hadden en dat was alles waar we naar wilden luisteren!

We hadden besloten onze laatste nacht samen door te brengen op het strand. We kochten wat alcohol en maakten eten in het park. Het was gezellig en we kwamen erachter dat het verboden was om op het strand te kamperen, maar we zouden wachten totdat het donker was en dan konden we altijd zeggen dat we in slaap waren gevallen terwijl we naar de sterren keken, goed excuus toch?!

Tijdens het eten kwam er een man van het strand af die net was wezen zwemmen. Hij begon te praten met ons en we kwamen erachter dat hij ook door Australië had gereisd maar op een motor! Hij was onder de indruk van wat wij gedaan hadden en zo leerden we elkaar kennen. Daarna moest hij gaan want hij moest de volgende ochtend vroeg werken. Hij nodigde ons uit om een gratis koffie te komen drinken in zijn café More & More in Fremantle. Daar zeggen wij natuurlijk geen nee tegen! We namen afscheid en toen we ons warm hadden aangekleed was het tijd om te slapen. We rolden onze matjes uit op het zand en daar lagen we dan, de laatste nacht samen met z'n vieren, onder de sterren die nu heel klein leken door alle lichten om ons heen.

Het was een verschrikkelijk koude nacht! Al m'n gewrichten en spieren waren de volgende ochtend stijf. Ik had niet veel kunnen slapen, maar toen de zon opkwam begon het eindelijk weer warm te worden. We moesten de hele auto uitruimen, al onze spullen lagen over de parkeerplaats en zo waren we aan het inpakken, opruimen en ordenen. Natuurlijk met de greatest hits van de Beach Boys keihard aan! Kokomo op repeat!

Ook nu stopten er mensen om met ons te praten en liepen ze met een goedkeurende lach op hun gezicht langs. Een mevrouw vertelde ons dat ze het zo goed vond wat wij deden: reizen nu we jong zijn. Ze had zelf ook veel gereisd.

Dit is wat ik zo ontzettend geweldig vind hier, mensen zien je op straat, stoppen en maken een praatje met wild vreemde! Ze zijn oprecht geïnteresseerd in je verhalen!

Nadat we eindelijk alles hadden georganiseerd en weer hadden ingepakt gingen we opzoek naar More & More. Daar aangekomen werden we verrast! Het was niet zomaar een cafe, het was heel modern en daarnaast zat ook een art gallery, wat bij het cafe hoorde. Het interieur was ontzettend hip, er hing van alles aan de muur. We hadden buiten in een soort terras/tuin ontbeten en het was heerlijk!

We waren natuurlijk weer veel te lang blijven zitten, we moesten eerst alle spullen van Sonja en Laurien wegbrengen naar hun hostel, daarna de auto vullen met benzine en ook nog schoonmaken en dit alles voor 10 uur! Om precies 09.50 brachten we de auto terug! We gingen nog even langs bij de Nederlandse meneer aan de overkant van de straat. Hij herkende ons nog en vond het leuk dat we nog even gedag kwamen zeggen. En toen was het eindelijk zover, we gingen terug naar de stad en daar moesten Christie en ik afscheid nemen van Sonja en Laurien.

Het was zwaar en zeker niet leuk, vijf maanden hebben we samen gewoond in Melbourne en nu 3 weken samen gereisd en het was een geweldige tijd!

Ik ben zo blij dat ik deze ervaring heb mogen delen met deze meiden, ik had het niet anders willen hebben. We zijn allemaal heel verschillend maar toch was het geen probleem om in een hete auto gepropt te zitten in de middle of nowhere!

Eenmaal terug in Melbourne kon ik de eerste paar dagen maar niet wennen! Nadat ik twee maanden de meeste tijd had doorgebracht in de outback met niemand om je heen, was het een hele shock om terug te komen in een grote stad. Ik kreeg het benauwd van de hoeveelheid mensen en de grote gebouwen. Voor het eerst in Melbourne voelde ik me een soort mier in een mierennest. Ik was claustrofobisch in de tram. Het duurde een aantal dagen voordat ik een beetje gewend was.

Ik moest terug naar Melbourne keren om een nieuw paspoort aan te vragen. Toen ik m'n visum aan het aanvragen was voor Nieuw Zeeland bleek dat m'n paspoort te snel afliep, dus moest ik terug naar Melbourne om dat te regelen. Het klinkt makkelijker dan het werkelijk is, het heeft veel tijd en geld gekost maar het is eindelijk zo ver: volgende week (25 augustus) vertrek ik naar Nieuw Zeeland! Ik ga eerst naar het zuider eiland, naar Queenstown waar ik Christie weer ga zien, na 5 maanden! En daarna hoop ik de rest van het land te bekijken.

Nou mensen in Nederland, ik kan niet geloven dat ik alweer een jaar weg ben, het voelt ook wel heel lang.

Mijn volgende blog zal vanuit het nieuwe land komen, tot dan!

Liefs Annegien

Ps, ja ik typ alles op m'n mobiel, daarom zitten er soms rare spaties en alinea's tussen want ik kopieer en plak het vanuit m'n notities :)