South Island road trip

Maandag 7 maart zijn Christie en ik met onze auto vertrokken uit Queenstown. Het afscheid was niet leuk. De laatste keer ontbijten met iedereen, niet wetend waar in de wereld en wanneer je elkaar weer tegen kan komen. Maar dat hoort erbij, zeggen ze...

Het weer die dag reflecteerde onze emotionele status, het was nat en koud.

Onze eerste stop was Milford Sound, de fjorden van Nieuw Zeeland, we kwamen best laat aan en door de hevige regen konden we meteen naar bed. Om nou niet nat worden is een hele kunst. Ik zal een beeld proberen te schetsen van hoe wij de komende tijd doorbrengen, onze auto ziet er zo uit: de voorstoelen gebruiken we tijdens het rijden en de achterstoelen liggen plat, daarop ligt ons matras met al ons eten en onze bagage en na anderhalf jaar 'on the road' te hebben geleefd, heb ik heel wat meer bagage dan toen ik vertrok van huis! Tijdens het slapen verplaatsen we alles naar de voorstoelen en omdat het zo regende de eerste nacht deden we dat zonder de auto uit te komen! Een hele prestatie al zeg ik het zelf.

Toen we de volgende ochtend wakker werden brak de zon door en konden we voor het eerst zien waar we werkelijk terecht waren gekomen. Het is altijd moeilijk te omschrijven hoe iets eruit ziet, vooral een landschap, maar ik zal het toch proberen. Er waren prachtige bergen, stromende watervallen en vooral heel veel groen. Laat ik het zo zeggen, als dinosaurussen nog leefden was dat de perfecte plaats voor hen! Maar met al dat moois moet er natuurlijk ook iets zijn wat minder mooi is: de muggen en sandflies! Door de regen van de vorige dag waren er extra veel van die beestjes en dat was goed te merken. M'n beide voeten waren helemaal vol met beten... En dat jeukt!!!

Die middag hadden we een 2 uur durende cruise op de planning staan. Over het water is de beste manier om Milford te zien. Milford Sound is prachtig en we hadden ontzettend veel geluk met het weer! De cruise was het enige wat we gepland hadden en de rest van onze reis was een nog blanke pagina.

De dagen daarna reden we verder naar het zuiden, we zagen eindelijk voor het eerst een strand en de oceaan! In Queenstown woonde we ook aan het water, maar dat was een heel groot meer, geen zee. Het zien van een oceaan die uitstrijkt zo ver je kan kijken, het geluid van de klotsende golven op het zand. Het is zo woest, maar ook zo rustgevend.

Elke avond konden we gratis overnachten op de speciaal daarvoor bedoelde gratis campsites. Meestal is er alleen zo'n compost wc, een 'longdrop', een hokje met een gat in de grond en een wc-bril. Sommige zijn best schoon en goed onderhouden, andere stinken een uur in de wind. Het is soms afzien, maar dat maakt de verhalen achteraf wat leuker toch?!

In Invercargill dachten we lekker te brunchen in een cafeetje. Christie en ik zijn allebei vegetarisch dus er zijn niet altijd vele opties, maar ik vond een salade en Christie had zin in de soep van de dag. We vroegen nog extra of die zonder vlees was en de serveerster zei dat dit zo was. Maar zodra de soep kwam vonden we allebei dat die naar vlees rook en Christie dacht ook werkelijk bacon te zien... Dus toen de serveerster kwam vroegen we het nog een keer, ze nam het mee terug naar achter en kwam terug met het antwoord: 'De soep is vegetarisch.' Dus Christie wilde eten en bij de eerste lepel: vlees! Duidelijk te zien en veel ook!! Ik kon mijn ogen niet geloven, hoe kan iemand zoiets doen?! Ik ben vegetarisch sinds ik 5 jaar was, als ik dat had gegeten was ik waarschijnlijk ziek geworden. Echt niet normaal. Voor de rest was er niet veel te doen in Invercargill, dus daar zijn we snel weer vertrokken!

We zijn via het zuiden gereden naar het oosten naar Dunedin, en vanaf daar overgestoken naar de west kust. Het westen is prachtig! Het ene moment rij je door de bergen met gletsjers om je heen en het volgende moment kom je aan bij het strand aan zee.

Het enige nadeel aan de westkust is de regen, het is het natste gedeelte van Nieuw Zeeland. Onze eerste dag daar was prachtig! We wandelden voor 2 uur door de modder en kwamen uit op een afgelegen strand waar we een zeehonden kolonie vonden. Het was zo cool om die wilden dieren daar op het strand te zien chillen! Ook zagen we een aantal dolfijnen voorbij zwemmen!!

Daarna zijn we naar Franz Josef gegaan, waar we voor het eerst in 10 dagen in een bed sliepen en konden douchen. Ja ja, 10 dagen zonder douche... Gelukkig bestaan er baby wipes en hadden we ons wel kunnen wassen met wat water maar een échte douche! In Franz werkt een vriendin van mij als hostel manager, dus zij had ons een kamer kunnen geven. We zijn 3 nachten gebleven en hebben van het leventje in Franz mogen proeven. Het hele dorp bestaat uit maar 2 straten en iedereen kent elkaar. Sean introduceerde ons aan al haar vrienden (ze kent iedereen en iedereen kent haar) en we wilden bijna niet meer vertrekken. We leerden snel mensen kennen en die wilden ook dat we bleven, er hing zo'n gezellig dorps sfeertje! Maar blijven zou betekenen meteen weer moeten werken en daar hadden we niet zo'n zin in!

Na afscheid genomen te hebben van iedereen vertrokken wij verder omhoog, we hebben wat mooie wandelingen gemaakt en veel, heel veel regen gehad!

Nu zijn we in het noorden van het zuidereiland en eindelijk hebben we zon! We hebben een aantal dagen doorgebracht in de Golden Bay, mooie wandelingen gemaakt en mooie stranden gezien. Gisteren kwamen we na een warme hike aan op een prachtig strand waar we een duik konden nemen in het frisse water. Daarna lagen we op te drogen en toen realiseerden we ons dat we zo'n 10 meter van een zeehond vandaan lagen, die lag daar ook lekker in de zon te rusten. Toen ik later die dag weer in het water was, zwom er een grote rog naast me weg!

De aankomende dagen blijven we nog in dit gebied, om wat te hiken en wat stranden te bezoeken. Daarna richting Kaikoura waar we gaan zwemmen met dolfijnen en dan vertrekken we naar het noorder eiland.

Pasen is net voorbij, ik hoop dat iedereen fijne dagen heeft gehad en dat de lente daar goed is begonnen!

Eind van dit jaar kom ik weer naar huis, tot dan!

Liefs Annegien

New Zealand livin'

Nadat ik twee jaar in Australië ben geweest, was mijn volgende stop Nieuw Zeeland!

Op dit moment ben ik aan het werk, ik werk in een motel als office girl/laundry lady/gardener/housekeeper; ik doe van alles wat!

Het is een klein familie bedrijf met hele aardige mensen en het werk zelf is ook goed te doen. 's Ochtends is er altijd veel te doen maar zodra iedereen is uitgecheckt en alles schoon is, is het wachten op alle check-ins. Vaak kan ik dan dus tv kijken en relaxen. Ik ben zelfs weer begonnen met boeken lezen!

Toen ik in augustus aankwam in Queenstown, was het allemaal even anders. Het was het einde van de winter, er lag nog sneeuw op de bergtoppen en het was ontzettend koud! Ik kwam alleen aan en m'n eerste indruk was: het is hier zo mooi!

Queenstown is een klein dorp aan een groot meer midden in de bergen. Als de zon schijnt lijkt het soms net alsof het allemaal nep is. Het is zo'n adembenemend gezicht, de bergen; het meer.

De eerste weken woonde ik in een hostel, na 2 dagen vroegen ze of ik daar voor accommodatie wilde werken. 3 uur per dag, 6 dagen in de week schoonmaken, in ruil daarvoor kon ik gratis overnachten in een caravan samen met de andere schoonmaakster Becky. Dit deed ik en na 2 weken was ook Christie gearriveerd in Queenstown.

Na 5 maanden elkaar niet gezien te hebben waren we eindelijk weer samen!! (Christie is een Canadese vriendin die ik heb leren kennen in Australië en daar besloten we om samen naar Nieuw Zeeland te gaan.) Nog twee weken later hadden we een kamer gevonden en een baan. Zij ging werken als bartender in een hotel en ik als housekeeper in een ander hotel.

Het werk was veel zwaarder dan ik had verwacht, heel fysiek. Je was de hele dag op je knieën aan het poetsen, heel veel bukken en vrijwel meteen kwam mijn knie blessure weer om de hoek kijken. Ik heb mijn knie geblesseerd in april 2014, het was nu oktober 2015.

Al vrijwel meteen kreeg ik ook last van m'n heup (mijn bijnaam is niet voor niets GrAnnie), soms kon ik na het werken bijna niet meer staan op m'n benen door de pijn. Daar kwam ook nog eens bij dat Christie en ik tegenovergestelde roosters hadden. Ik werkte 9 tot 4 en zij 3 tot 11. Ondanks dat we een kamer deelde zag ik haar nooit!

Na twee maanden zo gewerkt en geleefd te hebben, was het genoeg. Ik had teveel pijn dus besloot ik een nieuwe baan te gaan zoeken; daar ben ik nu! Ik ben naar fysiotherapie gegaan en het gaat nu veel beter met me!

Nieuw Zeeland is prachtig! Ik heb nog niet veel gezien van het land maar wanneer ik om me heen kijk zijn er allemaal bergen en een prachtig blauw meer.

Een aantal maanden geleden was ik met een aantal mensen naar Christchurch gereden om iemand op te halen, en de volgende dag weer terug. Het was een mini road trip, maar super gezellig. Soms voelt het net alsof je in de Queenstown 'bubbel' zit, ik heb geen auto en er is bijna geen openbaar vervoer dus ik kom niet ver. Daarnaast is er niet veel in de omgeving behalve veel bergen. Die twee dagen eruit was dus wel even fijn! Op de terugweg kregen we alleen een probleempje met de auto. De motor werd veel te heet en daarna wilde de auto niet meer starten... Daar zaten we dan met z'n 7e in the middle of nowhere! Er kwam een boer langs die ons ge-jump-start had, we kwamen de volgende berg over maar toen werd de motor weer zo heet dat we wel moesten stoppen. Gelukkig zagen we een café aan het einde van de weg en vroegen we om hulp.

Het was al laat in de namiddag en ik had de volgende dag om 9 uur werk. Uiteindelijk waren we liftend bij Lake Tekapo aangekomen, nog zo'n 4 uur van Queenstown af. Er reden geen bussen meer en met z'n 7e liften is best moeilijk, vooral als het al donker is en we in zo'n klein dorp zitten dat er bijna niemand langs komt. We konden overnachten in een hostel en de volgende dag vroeg vertrokken we in groepjes terug naar Queenstown. Iedereen had werk al af moeten bellen, maar Christie werkte pas om 3 uur 's middags dus we gingen proberen dat te halen. Liften was de enige optie, want er zou 1 bus komen die dag, pas om 2 uur. Ja ja openbaar vervoer in Nieuw Zeeland is niet alles.

In precies 4 uur, in 4 verschillende auto's waren we precies op tijd terug voor Christie's werk! De anderen waren verdeeld in twee groepen en waren een aantal uur na ons ook goed gearriveerd. Liften is hier trouwens heel normaal, iedereen doet het en het is verrassend hoeveel verschillende interessante verhalen je hoort van mensen over de hele wereld!

Het is nu oudejaarsdag (het begin van dit blog had ik een paar weken geleden geschreven), over een paar uur gaat het hier goed los. Queenstown is ontzettend druk deze tijd van het jaar. Allemaal jongeren die naar deze plek komen om oud & nieuw te vieren. Ik heb vandaag gewerkt en moet morgen ook werken dus ik hou het vrij rustig. Er zijn DJs op het strand en vuurwerk om 12 uur. In mijn vrije tijd luister ik naar de Top 2000, zo voel ik me toch een beetje thuis want zo met de feestdagen heb ik extra veel heimwee. Hoewel ik het helemaal niet erg vind dat het volop zomer is en prachtig weer elke dag, mis ik de tradities van thuis wel heel erg!

Volgend jaar ben ik er weer bij, beloofd!!

Ik ga me maar eens klaarmaken voor vanavond.

Ik hoop dat iedereen een hele fijne vakantie/vrije dagen heeft en heel veel goeds voor 2016!!!

Liefs Annegien

(Mijn voornemen voor het nieuwe jaar is meer blogs schrijven!)

Ps Christie en ik maken soms wat filmpjes over onze belevenissen, je kan ons vinden op YouTube: purple starfish adventures :)

West Coast: deel 2

Hier volgt de rest van mijn West Coast avontuur, het verhaal werd een beetje lang dus besloot ik het te splitsen in 2 delen.

Ik was gebleven bij het zwemmen met whale sharks, de grootste vis in de zee!

We werden opgehaald 's ochtends vroeg door een busje en afgezet bij het water.

We waren met een groep van 20 mensen, het weer was prachtig en iedereen had goede zin. Nadat we eerst informatie kregen over wat er precies ging gebeuren, iedereen z'n wetsuit aanhad was het tijd om te beginnen met snorkelen. Zo kon iedereen gewend raken aan de snorkel en de oceaan. Het was prachtig mooi, super veel visjes en kleurrijk koraal. Daarna gingen we verder de zee op. Weg van het koraal en de vlakke bodem en op naar het woeste water.

Toen begon het: de zeeziekte. De golven werden groter en groter en de boot ging op en neer zoals je dat in films ook ziet. Er was niet eens een storm maar zo voelde het wel. Ik was een van de eerste die het niet aan kon. Ik kon niet blijven zitten en moest gaan liggen. Een helikopter vloog rond om de whale sharks te spotten. Als die er een zag werd het doorgegeven aan de kapitein, die liet de eerste duiker het water ingaan om de vis te zoeken. Zodra zij haar arm opstak (de vis in het oog had) was het tijd voor de eerste groep zo snel mogelijk in het water te glijden en te zwemmen. Dan de tweede groep erachteraan. Je kon niet springen want dat zou de whale shark afschrikken.

Ik zat klaar om het water in te gaan. Dit was het dan, ik zou een enorme vis gaan zien. Ik voelde me super ziek maar door alle adrenaline was het vol te houden. Ik dacht dat de misselijkheid minder zou worden zodra ik het water in zou gaan en af kon koelen... Ik had het mis.

Ik lag in het water en keek naar beneden. De golven sloegen me om het gezicht en toen kreeg ik geen adem meer: daar, een paar meter van mij vandaan zwom een imens grote whale shark! Het was een ontzettend mooi beeld om te zien en even was ik verstijfd, totdat ik doorkreeg dat die beesten heel snel zijn. Het is ontzettend moeilijk om ze bij te houden met zwemmen en als je geluk hebt lukt het voor een aantal seconden. Door de golven en mijn misselijkheid werd het allemaal nog een stukje moeilijker en toen kreeg ik nog een moment waarop ik even verstijfde. Ik zag iets naast me voorbij flitsen en toen ik voor me keek zag ik een zee vol roze jellyfish. Voor iedereen die Finding Nemo heeft gezien, de scène dat hij door alle jellyfish moet zwemmen zonder ze aan te raken, ik voelde me precies zo, een onmogelijke opgave! Door de stroming werd ik naar ze toe getrokken. Ik probeerde zo snel mogelijk te zwemmen. Ondertussen was de whale shark al te ver onderwater en gingen wij terug naar de boot. Ik voelde een hele branderige pijn op m'n arm, maar wonder boven wonder was dat de enige jellyfish die me gestoken had. Eenmaal op de boot, helemaal uitgeput bleef de pijn aanhouden maar gelukkig was het niks ernstigs. Het zou snel over moeten gaan.

We gingen een stukje verder op zee en ik was niet meer de enige zieke. Steeds meer mensen begonnen groen te zien. De bemanning was ontzettend hulpzaam en gaf ons water en ijsblokjes wat tegen de misselijkheid moest helpen. Op dit moment kon ik helemaal niet meer rechtop zitten, liggen was het enige wat nog een beetje hielp. Met Christie was alles goed, maar ook Laurien was zeeziek aan het worden. Ondertussen werd de volgende whale shark gespot door de helikopter. Dit keer mochten wij als eerst het water in. Het zal vast allemaal heel makkelijk klinken, maar ik moest mezelf van de grond afschrapen, kruipen naar de rand van de boot en het water invallen. Waar je vervolgens door de golven een heel eind werd meegesleurd. Helaas hadden we dit keer de whale shark niet kunnen zien, het was te diep gegaan. Steeds meer mensen werden ziek, sommigen hingen zelfs over de rand van de boot en het enige waar ik aan kon denken was, hoe lang dit nog zou duren!

Ik kon me niet bewegen, maar ging toch het water in voor de derde keer. Weer dat adembenemende moment waarop je dat indrukwekkende dier voorbij ziet zwemmen. Even staat alles stil en is alles stil maar dan kom je terug naar de werkelijkheid en weet je niet hoe lang je maag het nog volhoud. Laurien werd ook gestoken door een jellyfish en was ontzettend ziek samen met de andere helft van de boot. Christie was een van de weinige die zich top voelde en er 100% van kon genieten. De laatste duik kwam eraan en ik kroop naar de rand van de boot. Wachtend op het sein dat we in het water konden gaan. Dat moment kwam en ik kon me niet verroeren. Hoe graag ik het ook wilde, samen met nog wat andere mensen bleef ik achter op de boot. Toen iedereen uit het water was, was het tijd om onze wetsuits uit te trekken en konden we relaxen. We gingen terug naar vlakker, kalmer water. Ik kon niet staan en had zelfs moeite met zitten. Laurien en ik werden zelfs geholpen met ons wetsuit uittrekken! We leken net twee oma's die zichzelf niet meer konden kleden. In het midden van de boot was een bankje. Iedereen werd eraf gestuurd, er werden kussentjes opgelegd door de bemanning en van alle mensen die ziek waren, werden wij erop neergelegd. Daar lagen we dan, de twee zieke dutchies in het midden van de boot. Het was vooral leuk voor Christie om naar te kijken!

Eindelijk aangekomen bij het ondiepe water werd de lunch bereid door de bemanning. Door alle inspanning had iedereen honger gekregen, maar het enige wat ik naar binnen kon krijgen was een blaadje sla! Gelukkig zakte de misselijkheid wel toen we niet meer als een gek tekeer gingen op de golven.

We sloten de middag af met een laatste snorkel sessie. Het koraal was prachtig en ik heb een enorme lobster gezien, een stingray en allemaal mooie visjes.

Toen we terug naar de boot zwommen zag een van de instructeurs een haai niet ver van ons vandaan. Je zou denken dat je zo snel mogelijk naar de boot zwemt als je hoort dat er een haai in de buurt is, maar in plaats daarvan probeerden we een glimp op te vangen van het beest. Helaas was het ons te snel af, dat zou wel een heel spectaculair einde van de dag zijn geweest!

Op de terugreis kregen we champagne en wat snacks en konden we genieten van de zon. Iedereen was moe en voldaan en gelukkig voelde ook ik me weer stukken beter.

Laat in de middag kwamen we terug, we hebben wat rondgehangen bij het zwembad van de camping en onze ervaring gedeeld met Sonja, die lekker naar het strand was gegaan overdag.

's Avonds gingen we koken en kregen we zelfs wat van de eigenaren die heerlijk hadden gekookt! Eindelijk in bed kwam ik erachter dat dit een van de beste en ergste ervaringen in m'n leven is geweest. Heel indrukwekkend maar ik heb echt geen zeebenen!! Zodra ik m'n ogen dichtdeed draaide alles nog steeds om me heen.

De volgende dag moesten we uitchecken en na een laatste douche vertrokken we richting Turquios Beach. Een beroemd strand om het prachtige blauwe water. We hebben lekker gezwommen en gechilld en daarna reden we terug richting het centrum van Exmouth om de foto's op te halen die gemaakt waren door de bootmensen en om eten in te slaan.

We gingen lunchen in het park en toen we net lekker zaten, kwam er een meisje naar ons toe, vragen of we geschminkt wilden worden. $1,50 voor de helft van je gezicht en $2,00 voor je hele gezicht!

Natuurlijk wilden we dat wel! Het waren een stuk of 7 meisjes van rond de 10/11 jaar, allemaal gebruinde gezichtjes en heel blond haar. Natuurlijk konden ze ook allemaal surfen! Ze zaten in het park aan een bankje, hadden schmink gekocht en wij waren de eerste klanten. Op de iPad werd muziek gedraaid en zo leerden we elkaar kennen. Vergeleken met hen waren wij echt niet cool...

Na een uur of twee was Christie veranderd in een paarse zeester, Sonja was een vlinder en Laurien en ik hadden bloemen op ons gezicht. Het was hartstikke gezellig en we zijn veel langer blijven hangen dan eigenlijk de bedoeling was, want we hadden nog een hele rit voor de boeg.

Na afscheid genomen te hebben reden we over een oneindige weg waar één afslag naar links zou zijn die we moesten hebben. Niet te missen zou je denken... Maar toch, na ongeveer 100 km te ver te zijn gereden kwamen we erachten dat we toch echt verkeerd zaten! Er was geen andere weg dus moesten we weer terugrijden.. (Blond moment, maar ik zat op de achterbank dus hoefde niet op te letten).

Na de afslag bijna weer gemist te hebben (het was met 1 bordje aangegeven zo'n 100 m voor de afslag, dus niet helemaal onze schuld) waren we eindelijk op de goede weg. We stopten bij Richard, een vriend waar Christie in Melbourne mee had gewerkt en die nu zijn farmwork deed in de middle of nowhere. Helaas hadden we niet veel tijd om bij te kletsen want het werd al laat en we moesten nog een heel stuk rijden.

Het was ons afgeraden om in het donker te rijden, omdat er geen verlichting is en de kangoeroes 's avonds tevoorschijn komen omdat het dan een beetje is afgekoeld. Bovendien waren we niet verzekerd voor 's avonds rijden. Toch was er geen andere optie omdat we achter liepen op schema. We reden een stuk totdat we moe waren en bij de gratis kampeerplaats aankwamen. We hadden besloten om deze nacht buiten door te brengen, onder de sterren. We rolden onze matjes uit op de grond en keken naar die adembenemende sterrenhemel. Er was geen ander licht om ons heen dus de sterren lijken 10x zo groot dan normaal.

Het was een hele overwinning voor Christie en Sonja, daar buiten op de grond tussen de slangen, mieren, en andere dieren die er misschien zouden zitten, maar we hebben het overleefd!

De volgende ochtend was het al vroeg dag en vertrokken we richting Karijini national park. We aten terwijl we reden door de vele vliegen zoals altijd. We stopten bij een benzine station om te tanken en daar zagen we toch iets moois: cd's in de aanbieding! We besloten dat we allemaal wel 3 dollar bij wilden leggen om een cd te kopen. Dat deden we en het was niet de minste cd, het was namelijk Beach Boys greatest hits! Alle 20 nummers hebben we zo'n 4 keer achter elkaar geluisterd totdat we besloten hem af te zetten. Na een half uur met de speaker die meteen weer uitviel bleek dat de Beach Boys toch een betere oplossing was. We hadden een aantal favoriete nummers die we aan een stuk door speelde (nummer 4, 7, 8, 11, 18, 19 en 20).

Eindelijk in Karijini aangekomen (en nu we de hele cd uit ons hoofd kenden) kwamen we erachter dat er veel onverharde wegen waren. Het was eigenlijk verboden om met onze auto daaroverheen te rijden, maar er was geen andere keus. We moesten naar het informatie centrum zien te komen om te zien wat het beste was om te zien/doen in een korte tijd. De rit die normaal 20 minuten duurde, duurde bij ons anderhalf uur! We reden op een slakken tempo en de auto rammelde aan alle kanten! Eindelijk aangekomen deden we wat informatie op over het park en kochten we een crème die de vliegen weg zouden moeten houden, er zaten hier namelijk nog veel meer vliegen en niet alleen vervelende zoemende, maar ook vliegen die je steken!

We reden naar de eerste stopplek toe, de natuur was ongelooflijk mooi! Overal om je heen waren gorges (soort Canyon/ravijn met water erdoorheen lopend), we wisten dat de zon binnen een uur onder zou gaan dus begonnen we snel bergafwaarts te lopen richting de 'natural pool'. Het was een prachtige omgeving en we werden beloond met een afkoeling in het water. Daarna moesten we de rotsen op klimmen en gingen we naar de tweede en laatste plek. Ook daar konden we na een korte wandeling het water in plonsen. Wat was het mooi! Het is zo moeilijk om te beschrijven hoe zoiets eruit ziet, als ik tijd heb zal ik wat foto's proberen te uploaden, die staan al op Facebook maar nog niet hier.

Het was in ieder geval prachtig! Toen de zon onderging begonnen we honger te krijgen en gelukkig konden we wat eten toen de vliegen wegtrokken. We waren van tevoren gewaarschuwd geen eten buiten te laten, want er waren dingo's (wilde honden) die maar al te graag je voedselvoorraad wilden plunderen. Nadat we ons eten hoog in de boom hadden gehangen konden we gaan slapen, het was een hele warme nacht met veel muggen en natuurlijk kwamen de eerste zonnestralen maar al te vroeg door de bomen geschenen.

Er waren te veel vliegen om te ontbijten dus vertrokken we naar de eerste hike plek en aten we tijdens het rijden.

Aangekomen bij de plek waren er een aantal routes die je kon nemen, makkelijk, kort durende wandelingen en moeilijke, langer durende hikes. Het was nog redelijk vroeg in de ochtend dus nog niet te warm. We besloten de moeilijkste maar mooiste route te bewandelen (Class 5). We hadden allemaal goede schoenen, een rugzak gevuld met water en zonnebrand en natuurlijk hadden we allemaal onze hoeden/petten met vliegennetten op! We moesten de blauwe pijltjes volgen. Eerst liepen we naar beneden, er waren veel losse rotsen en de zon was al goed aan het schijnen. Eenmaal beneden aangekomen was het gelukkig een stuk koeler en bijna geen vliegen! We volgden de blauwe pijltjes en het was ongelooflijk mooi! We liepen tussen twee hoge rode rotswanden door totdat het water ons het pad afsneed. Er zat niks anders op dan door het water te lopen! We deden onze schoenen uit, bonden die vast aan onze tas, want je had je handen nodig om de rotswand vast te houden. We liepen door het water en langs de rotswand, het was een hele klim maar ontzettend gaaf om te doen! Er was niemand om ons heen alleen wij 4, daar in het midden van Australië.

Eindelijk teruggekomen bij de auto vulden we ons water aan en gingen we nog een andere hike doen. Het was inmiddels al uren later en terug boven gekomen ook ontzettend heet geworden! Gelukkig konden we weer naar beneden wandelen. Ook dit keer moesten we door het water, ons vasthouden aan de rotswand. Deze hike was zelfs nog vetter dan de eerste! Er ging een waterval langs de rotsen omlaag en we moesten langs de glibberige stenen steeds verder omlaag klimmen. Daar aangekomen was er een open plek met water waar je in kon afkoelen, maar dat was niet het einde van de tocht! Je kon verder gaan maar daarvoor moest je je spullen achterlaten want dit kon alleen zwemmend! We hadden allemaal onze bikini aan, dus lieten we alles achter op de kant en zwommen we het laatste stuk verder. Het was zo ongelooflijk mooi! We zwommen tussen twee super hoge, smalle rotswanden door totdat we bij een kleinere open plek aankwamen, vanaf daar was het verboden om verder te gaan want dat was te onveilig. We zwommen terug en genoten daarna in de zon bij het water. Dit was veruit de gaafste hike die ik ooit heb gedaan! Daarna moesten we helaas alweer terug keren. We hadden gehoord dat er een eco centre was waar je wat kon eten en kon douchen! En dat konden we wel gebruiken! Nadat we eindelijk schoon waren (ik moest het rode zand letterlijk van me af schrobben) en een gevulde maag hadden was het tijd om terug te rijden richting Perth.

We waren een paar duizend kilometer van Perth af dus het was nog even rijden.

We lieten Karijini achter ons en op dat moment zagen we de donkere wolken komen, we draaiden de Beach Boys cd voor de honderdste keer en reden terug naar het zuiden.

Het begon ontzettend hard te regenen! Ik was aan het rijden en ik heb nog nooit in de regen gereden, (heb m'n rijbewijs gehaald 3 dagen voor ik vertrok uit Nederland) je kon maar zo'n 2 meter voor je uitzien. Toen begon de auto ook nog eens te lekken, maar het maakte allemaal niet uit, we hadden zo'n geweldige tocht gehad dat dat alles was waar ik aan kon denken!

Sommige wegen waren onder water gelopen maar gelukkig na een aantal uur hield het op. We reden verder totdat we bij de plek kwamen waar we eerder al hadden overnacht (de nacht dat we buiten onder de sterren sliepen). We wisten dus wat we konden verwachten, maar natuurlijk gaat het nooit zoals je verwacht.

We kwamen aan in het donker en toen we de deur open deden, kwamen we erachter dat er iets anders was dan de vorige keer: er waren namelijk miljoenen muggen! Je werd in 10 seconden zo'n honderd keer geprikt en je voelde al die kleine beesten tegen je aanvliegen! Je kon niet eens praten zonder een hap muggen te nemen!! Met veel moeite zetten Laurien en ik de tent op, Christie en Sonja sliepen in de auto. Het was moeilijk om te slapen maar door alle inspanning die dag waren we gelukkig zo moe dat we toch een aantal uren konden uitrusten.

De volgende dag was alleen maar rijden, om de beurt reden we een aantal uur. We maakten een korte stop in Kalbarri national park om naar een uitkijkpunt te gaan waar we op de heenweg geen tijd voor hadden gehad. De rest van de dag maakten we alleen wat benzine stops maar was het vooral veel rijden en veel Beach Boys! Een aantal honderd kilometer voor Perth besloten we om nog even naar het strand te gaan en te genieten van de zon en de zee. We kwamen bij een verlaten strand, het zand was zo wit dat het bijna zeer deed aan je ogen. Het water was ongelooflijk mooi maar we durfden niet diep te gaan in verband met haaien.. Toen we uitgerust waren en verder gingen kwamen we steeds dichterbij de bewoonde wereld. De wegen werden wat drukker en er waren meer kleine plaatsjes om ons heen. Na heel wat uren en kilometers te hebben afgelegd kwamen we terug aan in de stad. Overal om ons heen waren auto's, huizen, andere gebouwen en mensen! Overal mensen!

Het is zo raar om ergens te zitten waar je de enige bent voor kilometers en dan opeens terug te zijn in de bewoonde wereld, met bereik op je telefoon en zo ontzettend veel auto's! We kwamen meteen in de file terecht, maar dat was niet erg want we konden kei hard met de Beach Boys meezingen. We waren ondertussen terug in de bewoonde wereld en dus konden we naar de radio luisteren maar we wisten dat we nog maar één nacht samen hadden en dat was alles waar we naar wilden luisteren!

We hadden besloten onze laatste nacht samen door te brengen op het strand. We kochten wat alcohol en maakten eten in het park. Het was gezellig en we kwamen erachter dat het verboden was om op het strand te kamperen, maar we zouden wachten totdat het donker was en dan konden we altijd zeggen dat we in slaap waren gevallen terwijl we naar de sterren keken, goed excuus toch?!

Tijdens het eten kwam er een man van het strand af die net was wezen zwemmen. Hij begon te praten met ons en we kwamen erachter dat hij ook door Australië had gereisd maar op een motor! Hij was onder de indruk van wat wij gedaan hadden en zo leerden we elkaar kennen. Daarna moest hij gaan want hij moest de volgende ochtend vroeg werken. Hij nodigde ons uit om een gratis koffie te komen drinken in zijn café More & More in Fremantle. Daar zeggen wij natuurlijk geen nee tegen! We namen afscheid en toen we ons warm hadden aangekleed was het tijd om te slapen. We rolden onze matjes uit op het zand en daar lagen we dan, de laatste nacht samen met z'n vieren, onder de sterren die nu heel klein leken door alle lichten om ons heen.

Het was een verschrikkelijk koude nacht! Al m'n gewrichten en spieren waren de volgende ochtend stijf. Ik had niet veel kunnen slapen, maar toen de zon opkwam begon het eindelijk weer warm te worden. We moesten de hele auto uitruimen, al onze spullen lagen over de parkeerplaats en zo waren we aan het inpakken, opruimen en ordenen. Natuurlijk met de greatest hits van de Beach Boys keihard aan! Kokomo op repeat!

Ook nu stopten er mensen om met ons te praten en liepen ze met een goedkeurende lach op hun gezicht langs. Een mevrouw vertelde ons dat ze het zo goed vond wat wij deden: reizen nu we jong zijn. Ze had zelf ook veel gereisd.

Dit is wat ik zo ontzettend geweldig vind hier, mensen zien je op straat, stoppen en maken een praatje met wild vreemde! Ze zijn oprecht geïnteresseerd in je verhalen!

Nadat we eindelijk alles hadden georganiseerd en weer hadden ingepakt gingen we opzoek naar More & More. Daar aangekomen werden we verrast! Het was niet zomaar een cafe, het was heel modern en daarnaast zat ook een art gallery, wat bij het cafe hoorde. Het interieur was ontzettend hip, er hing van alles aan de muur. We hadden buiten in een soort terras/tuin ontbeten en het was heerlijk!

We waren natuurlijk weer veel te lang blijven zitten, we moesten eerst alle spullen van Sonja en Laurien wegbrengen naar hun hostel, daarna de auto vullen met benzine en ook nog schoonmaken en dit alles voor 10 uur! Om precies 09.50 brachten we de auto terug! We gingen nog even langs bij de Nederlandse meneer aan de overkant van de straat. Hij herkende ons nog en vond het leuk dat we nog even gedag kwamen zeggen. En toen was het eindelijk zover, we gingen terug naar de stad en daar moesten Christie en ik afscheid nemen van Sonja en Laurien.

Het was zwaar en zeker niet leuk, vijf maanden hebben we samen gewoond in Melbourne en nu 3 weken samen gereisd en het was een geweldige tijd!

Ik ben zo blij dat ik deze ervaring heb mogen delen met deze meiden, ik had het niet anders willen hebben. We zijn allemaal heel verschillend maar toch was het geen probleem om in een hete auto gepropt te zitten in de middle of nowhere!

Eenmaal terug in Melbourne kon ik de eerste paar dagen maar niet wennen! Nadat ik twee maanden de meeste tijd had doorgebracht in de outback met niemand om je heen, was het een hele shock om terug te komen in een grote stad. Ik kreeg het benauwd van de hoeveelheid mensen en de grote gebouwen. Voor het eerst in Melbourne voelde ik me een soort mier in een mierennest. Ik was claustrofobisch in de tram. Het duurde een aantal dagen voordat ik een beetje gewend was.

Ik moest terug naar Melbourne keren om een nieuw paspoort aan te vragen. Toen ik m'n visum aan het aanvragen was voor Nieuw Zeeland bleek dat m'n paspoort te snel afliep, dus moest ik terug naar Melbourne om dat te regelen. Het klinkt makkelijker dan het werkelijk is, het heeft veel tijd en geld gekost maar het is eindelijk zo ver: volgende week (25 augustus) vertrek ik naar Nieuw Zeeland! Ik ga eerst naar het zuider eiland, naar Queenstown waar ik Christie weer ga zien, na 5 maanden! En daarna hoop ik de rest van het land te bekijken.

Nou mensen in Nederland, ik kan niet geloven dat ik alweer een jaar weg ben, het voelt ook wel heel lang.

Mijn volgende blog zal vanuit het nieuwe land komen, tot dan!

Liefs Annegien

Ps, ja ik typ alles op m'n mobiel, daarom zitten er soms rare spaties en alinea's tussen want ik kopieer en plak het vanuit m'n notities :)

West coast: whale sharks, quokka's and gorges!

Ik kwam erachter dat ik helemaal vergeten ben een blog te schrijven over mijn West Coast avontuur. Heel veel backpackers komen naar Australië en doen de East Coast (waaronder ik) en hoewel het super mooi is daar, moet je de West Coast echt gezien hebben.

Na mijn 'back to basic' avontuur in de outback, kamperen en genieten van de natuur, wist ik een beetje wat ik kon verwachten van het westen. Ik zou samen met Christie, Sonja en Laurien (met wie ik 5 maanden lang in Melbourne woonde) voor 3 weken gaan reizen.

Ik was de eerste die aankwam in Perth en opzoek ging naar het hostel dat we geboekt hadden. We hadden bewust voor het goedkoopste hostel gekozen om wat geld te sparen, dus ik had al verwacht dat het niet al te fris zou zijn... Maar mijn verwachtingen bleken te hoog. Ten eerste zei de site dat er een airport pick-up zou zijn, maar die site bleek niet up to date, dus moest ik 45 minuten lopen met m'n backpack (20 kilo) en een gekneusde spier in m'n ribben: niet chill! Eindelijk aangekomen bleek m'n kamer geen slot te hebben, de deur was altijd open.. Er waren geen ramen in mijn kamer, geen air con (dit is Perth!!) en er waren maar 3 toiletten en 3 douches waarvan er 2 geen deur hadden maar een gordijn. Ook kwamen er maar zo'n 3 drupjes uit de kraan... de douches in de outback waren zelfs nog beter. Ondanks de kakkerlakken die over de keukentafel kropen en het feit dat er voor alle gasten in het hostel maar 4(!!) vorken waren, was het vol te houden, want de volgende dag zouden de meiden komen!

Ik was al vroeg op de volgende dag en besloot naar de stad te lopen en wat rond te kijken. Perth is een mooie stad, niet te groot dus gemakkelijk te bewandelen. Het ligt aan een rivier en het weer is bijna altijd geweldig!

De eerste die aankwam was Sonja, die liep ergens verdwaald rond in de stad. Het was zo fijn om iemand te zien die je kent in een vreemde plaats. Toen was het wachten op Christie en daarna kwam Laurien ook nog en toen was de groep eindelijk compleet!

We hebben een week doorgebracht in Perth, de stad verkend en vooral de stranden! Blauwe zee en wit zand, daar kan ik wel aan wennen!

Christie, Laurien en ik zijn 1 dag naar Rottnest Island geweest. Na ongeveer een uur op de veerboot te hebben gezeten kwamen we aan, kregen we onze fietsen en konden vertrekken.

Op Rottnest rijden geen auto's, alleen een bus om toeristen rond te rijden maar de meeste mensen gaan op de fiets, en als echte Nederlander heb ik daar natuurlijk geen probleem mee! Het enige verschil met Nederland is dat het landschap niet zo vlak is, en oh ja, de blauwe oceaan en super witte stranden! Het is zo ontzettend mooi daar!

We hebben lekker gefietst, genoten van onze lunch in het zand en toen ik een quokka zag was m'n dag compleet! Een quokka is het schattigste dier ter wereld, ze lachen namelijk altijd!!!

Ik had al vele foto's gezien van deze beestjes, maar toen ik ze in het echt zag liet ik (letterlijk) alles vallen om ze te bewonderen. Ze zijn ook helemaal niet bang van mensen en komen meteen naar je toe. Maar genoeg over quokkas, de dag was perfect! Helaas moesten we tegen het einde van de middag weer terug naar het vaste land.

De volgende dag brachten we door op Scarborough beach. Dit is wat ik zo geweldig vind aan Australië, het was een doodnormale donderdag middag maar toch zie je mensen zwemmen in het water, anderen zie je lunchen op het strand, kinderen die net uit school komen kleden zich om en genieten van het strand en de zee. Iedereen is relaxed en leeft onder het 'no worries' motto.

Vrijdag was onze dag om voor te bereiden, tas in te pakken, wat bij mij uren duurt. Ik kan niet zomaar m'n tas inpakken. Het is een lang proces van alles organiseren en op een logische plek indelen. In die tas zit m'n leven, dat heeft tijd nodig met pakken!

Zaterdag vertrokken we eindelijk op een nieuw avontuur! Vol goede moed en zwaar beladen gingen we met de trein onze auto ophalen, we hadden een station wagon gehuurd met een tent en alle kampeerspullen erbij. Sonja en Laurien hadden aangeboden om in de tent te slapen en Christie en ik zouden in de auto slapen.

Na wat papierwerk was de auto van ons (voor 2 weken dan). Tegenover de autozaak zat een 'Dutch butcher' met een restaurantje erbij en met twee dutchies aan boord konden we die natuurlijk niet overslaan! Er werkte een super aardige oude Nederlandse man die ons gratis kroketten met echte mayonaise gaf! Als ontbijt!! Ja ik ben vegetarisch maar ik werd al blij als ik naar Laurien keek die zat te smullen. Ik hield het toch maar bij pancakes...

Na een goed gesprek en een volle maag konden we nog niet vertrekken, we moesten eerst inkopen doen.

De week voordat wij vertrokken was er een grote cycloon geweest die veel dingen had verwoest, waaronder benzine pompen, elektriciteitspalen en sommige kleinere wegen waren niet berijdbaar. Naarmate we verder naar het noorden zouden rijden, zouden de levensmiddelen daarom ook duurder worden, dus we probeerde zo veel mogelijk eten in te slaan (tot dat de auto letterlijk nok vol zat) en eindelijk konden we écht vertrekken.

Onze eerste stop was bij de Pinnacles, een woestijn met allemaal raar omhoogstekende stenen. Normaal moet je entree betalen om dit soort dingen te zien, maar omdat het al redelijk laat was, konden wij zo doorrijden! Na wat toeristische foto's moesten we verder opzoek naar een kampeerplek. Met de auto kwam ook een campeergids met sommige gratis campings en andere tegen betaling. De gratis campings is meestal gewoon een parkeerplaats langs de kant van de weg, met een wc als je geluk hebt. We hadden de map opengeslagen en een gratis slaapplek gevonden bij het plaatsje Cervantes. Na een super mooie eerste zonsondergang kwamen we in het donker aan, maar konden we de kampeerplaats niet vinden. Na wat rondrijden zag ik twee jongens op een fiets voorbijrijden. We stopten ze om te vragen of zij wisten hoe we er konden komen. Nu bleek dat deze door de cycloon was verwoest en de enige optie was op een betaalde camping. Het was onze eerste nacht en we wilden niet meteen al geld uitgeven, maar soms zit er niks anders op.

We wilden al bijna afscheid nemen van de jongens toen ze ons uitnodigden om bij hen in de voortuin te kamperen. We hadden al onze spullen bij ons dus het maakte voor hun niks uit en als we wilden mochten we zelfs in het huis slapen. Ze hadden twee extra kamers met beide een tweepersoonsbed, dus als we dat liever hadden kon dat ook...!

Meegaan met vreemden en slapen in hun huis in een plaats waar we niks of niemand kende, natuurlijk deden we dat! Na kort overleg kwamen we tot de beslissing dat we altijd weg konden rijden als we het niet vertrouwden, en gelukkig waren we met z'n vieren dus dat konden we wel aan ;).

Ze wezen ons de weg naar hun huis en we kregen meteen een rondleiding. Het was een man met z'n twee kleine kinderen die er woonden en volgens mij z'n vrouw of vriendin en z'n neef woonde er ook. We mochten gratis overnachten en gebruik maken van alles wat we wilden.

Het huis was een beetje vervallen en niet echt schoon (we zagen meteen al een mega grote kakkerlak bij binnenkomst), maar we hoefden in ieder geval niet de hele auto overhoop te halen en konden in bedden slapen!

Het zou een mooie scène voor een horrorfilm geweest kunnen zijn, vlekken op het tapijt, een baby bed in de kamer zonder baby erin en vreemde mensen die we op straat hadden ontmoet en ondanks dat ze een beetje vreemd waren, waren ze wel super aardig! We hebben samen goon gedronken (de vieste en goedkoopste wijn in Australië) en naar elkaars verhalen geluisterd. Het was een goede eerste avond en al onze zorgen waren voor niks. Ze nodigden ons zelfs uit om op de terugweg daar weer langs te komen! 's Ochtends vertrokken we richting Geraldton, waar we lunch hadden bij het strand en genoten van de zon. Daarna reden we verder naar Kalbarri national park, daar gingen we naar wat uitkijkpunten toe. Toen was het al tijd om een slaapplaats te zoeken voor de nacht. We vonden een gratis kampeerplaats met wc's en reden ernaartoe. Nou wc's in de outback zijn niet de wc's die je gewend bent thuis. Het is een diep gat in de grond, waar wel een soort pot op zit. Geen water om door te spoelen natuurlijk maar er vormt een soort compost hoop. Je kunt je wel voorstellen hoe zo'n hokje stinkt! Er zat ook nog eens een super grote huntsman spin tegen de wand...

We begonnen ons kamp op te zetten en kwamen erachter dat de tent kapot was! De rits ging niet dicht en de stokken waren ook stuk! Ook de auto was niet zo'n succes. De achterklep bleef niet open, dus iemand moest als paal staan terwijl de rest spullen in en uit konden laden... Niet ideaal. En er was nog een probleem, geen kabel voor je telefoon voor muziek. Er is ook geen radio signaal daar dus moesten we muziek van onze telefoon spelen. We hadden 1 draadloos speakertje maar die batterij ging elke keer leeg na 10 minuten en muziek luisteren terwijl je rijd met de ramen open, daar kan je bijna niks van horen... Er was een cd speler, maar we hadden geen cd's dus dat was ook niet handig.

We probeerden wat pasta te koken op ons gaspitje maar natuurlijk lukte ons dat niet met de wind. En dan waren er ook nog eens honderden vliegen! Het was net voor zonsondergang dus we probeerden een beetje op te schieten maar die vliegen bleven op ons zitten, zo vies!

Je kan je wel voorstellen hoe wij eruit hebben gezien: vier toeristen die voor het eerst samen zijn kamperen... Maar gelukkig kwam daar onze redding aan! Een meneer, die naast ons stond met z'n auto/huis op wielen, bracht ons wat vliegen netten, hielp ons met het koken en had allerlei tips voor kamperen. Bij de tijd dat we klaar waren zaten we in het donker te eten, onder de sterren zonder dat we elkaars gezichten konden zien. Een zaklantaarn aandoen is een grote vergissing, want allerlei motten, muggen en andere insecten komen daarop af en tenzij je wat extra proteïne in je eten wilt, hou je het maar donker.

De nacht was lang en hard (we lagen op yoga matjes) en met de eerste zonnestralen kwamen ook de eerste vliegen weer tevoorschijn!

Om 6 uur stonden we op, en na afscheid te hebben genomen van onze goede ouwe vriend vertrokke we verder naar het noorden.

Na een aantal uur rijden kwamen we in een plaatsje genaamd Billabong aan. Niet zozeer een plaatsje aangezien er alleen een benzinepomp met een klein winkeltje was en een caravan park. Daar waren de vliegen eindelijk wat minder dus konden we ontbijten en reden we verder. De weg was lang maar waar we toen aankwamen was ongelooflijk mooi! Shell beach: een strand dat bestaat uit allemaal kleine witte schelpjes en het helderste water dat ik ooit heb gezien! Het was ontzettend heet en na al dat rijden waren we moe, dus konden we daar even bijkomen in de zon op het strand.

Later reden we verder naar Denham. Daar aangekomen was er nergens een gratis slaapplek en er rijden rangers rond en als je gepakt wordt kan je een flinke boete krijgen! Dat wilden we natuurlijk niet riskeren dus gelukkig vonden we een camping met zwembad voor maar $10 pp. Niet slecht dus en al helemaal fijn om een douche te kunnen nemen na 3 dagen. Bovendien waren er geen vliegen en was er zelfs een BBQ area waar je kon eten met verlichting: wat een luxe!

De volgende ochtend moesten we wat wassen dus bleven we wat rondhangen bij het zwembad en konden we nóg een keer douchen!

In de middag vertrokken we fris en vrolijk opweg naar Monkey Mia, een plaats waar je wilde dolfijnen kunt voeren. Daar eenmaal aangekomen waren we daar al te laat voor, maar niet getreurd er was een mooi strand met een strand hut waar je kon eten en net toen we daar heen wilde gaan kwamen de dolfijnen aangezwommen! Het waren er een stuk of vijf en ze kwamen super dichtbij het strand. Dat was even een wow momentje, het leek wel of ze speciaal voor ons langs kwamen zwemmen!

Nadat we onze lunch hadden gegeten (waar er bovendien wilde emu's rondliepen, een soort struisvogels) was het tijd om verder te gaan. Opzoek naar een slaapplek voor de nacht.

We hadden een camping gezien in het boek waar we gratis konden overnachten en na een aantal uur rijden waren we d'r bijna... dachten we. Het bleek dat we over een onverharde weg moesten rijden voor 6 kilometer! Na zo'n 500 meter bleek dat Mufassa (onze auto) dit toch echt niet aankon en bovendien was het ook verboden om met deze auto over een dirt road te rijden. Als ze daar achter komen bij het verhuurbedrijf kan je een boete krijgen..

We keerden om, terug naar de verharde weg maar er was niks om ons heen. Geen klein dorp, camping of benzine station te beschouwen. Het was al donker aan het worden dus besloten we langs de weg te slapen, we reden een stukje van de weg af en begonnen daar met ons avond ritueel. Iemand paal, en de rest auto uitruimen en kamp opzetten. We hadden trouwens een nieuwe tent gekocht voor Sonja en Laurien, maar deze bleek net zo slecht te zijn als de vorige...

Toen alles uiteindelijk stond was het helemaal donker en helemaal stil. We hadden onze telefoons met muziek, dansten onder de prachtige sterrenhemel en het leek alsof we alleen op de wereld waren.

Er was niks en niemand om ons heen. Het was zo'n raar gevoel dat we zo ver weg van iedereen waren, maar het was niet eng. Het gaf juist een heel rustig gevoel. Dit was een van mijn favoriete nachten, één met de natuur en ruimte om je heen.

Die ochtend om 5.30 besloten Laurien en ik op te staan om de zonsopkomst te kijken. Het was prachtig maar met de eerste zonnestralen kwamen natuurlijk ook de eerste honderden vliegen! Ik weet niet waar die beesten vandaan komen maar het waren er zo veel!!! Laurien ging daarna terug naar bed maar ik was klaar wakker en werd gek van het constante gezoem om me heen dus besloot om op de heuvel te lopen die een paar honderd meter verderop lag.

Het landschap was heel droog en groots, ik kon super ver uitkijken. De weg terug was iets minder leuk, ik viel naar beneden over los liggende rosten en ik had slippers aan (ja dat was niet slim) dus ik scheurde m'n broek en m'n knie/hand/voet...

Daarna wachtte ik samen met m'n honderden vliegen vrienden totdat de meiden wakker waren.

Ontbijt zat er niet in door onze kleine vrienden, dus reden we verder richting Carnavon. We hadden gehoord dat dat een van de grootste plaatsen zou zijn waar we boodschappen konden doen, water konden kopen en benzine 'goedkoop' konden aanvullen. Hier waren duidelijk de sporen van de storm te zien. Veel was verwoest en werd gerepareerd. Het was die dag ontzettend heet (net zoals elke andere dag) maar gelukkig konden we na de boodschappen in de schaduw brunchen. Er was niet veel te doen daar, behalve dat er bereik was! Eindelijk even snel een berichtje naar huis sturen dat we nog steeds levend waren.

Daarna vertrokken we richting Coral Bay, bekend om de goede snorkel gebieden.

Na uren te hebben gereden bleek er geen gratis kampeerplek te zijn, wat eigenlijk wel goed was want we konden allemaal wel een douche gebruiken!

Tegen een kleine vergoeding hadden we een plek op een camping, enige nadeel was dat de douches nogal zout smaakte. We waren voor een afternoon swim geweest en toen het donker werd hebben we samen gekookt en gegeten. Na zoveel nachten op van die dunne matjes kon je dat wel voelen aan je rug, maar je moet er iets voor over hebben om door de wildernis van Australië rijden!

De volgende ochtend moesten we uitchecken, we parkeerden de auto langs het strand en huurden wat snorkels. Aan de westkust leven heel veel haaien maar omdat we redelijk ver naar het noorden zaten was het water te warm voor de great white shark. Andere 'vriendelijkere' haaien zouden we wel tegen kunnen komen tijdens het snorkelen, maar zolang je zorgt dat je met iemand bent die langzamer zwemt zit je goed ??.

Het koraal was prachtig mooi en het water was precies de goede temperatuur. Natuurlijk schaafde ik me weer open en begon te bloeden. Gelukkig geen haaien in de buurt die dag: ik leef nog!

Na het snorkelen en het zwemmen was het tijd om verder te rijden naar het noorden, op naar Exmouth! Daar zouden Laurien, Christie en ik de volgende dag met whale sharks gaan zwemmen. Hier waren helaas ook geen gratis campings dus tegen een kleine vergoeding verbleven we op een camping met zwembad dat werd onderhouden door een super vriendelijke Australische familie.

Tijdens het opzetten van de tent kwamen er wat kangoeroes genieten van de laatste zonnestralen, maar een paar meten van ons vandaan: het perfecte Aussie plaatje!

De camping had een shed met bbq's en licht en stroom waar we al onze electronica konden opladen. Aan elke voordeel zit een nadeel, want met de lichten kwamen ook de honderden insecten: motten, vliegende kevers en andere vliegende vreselijkheden! Ze vlogen tegen je aan, in je eten, vielen van het plafond op je hoofd. We dachten leuk een kaartspel te doen maar daar hadden we al snel genoeg van!

Het was dus vroeg naar bed maar dat was niet erg. De volgende ochtend moesten we al vroeg ons bed uit, we werden opgehaald in een shuttle busje en naar het water gereden, waar we later met de grootste vis op aarde zouden zwemmen!

... To be continued

The outback: Darwin to Adelaide

Traveling, is taking risks and stepping out of your comfort zone, over and over again.

M'n laatste blog eindigde de dag voor m'n verjaardag. Ik had een 10 daagse trip geboekt van Darwin naar Alice Springs en dan zou ik in twee dagen van Alice naar Adelaide gaan.

De avond van te voren was ik naar een feest gegaan om m'n verjaardag te vieren. Enige probleem, ik kende niemand in Darwin... Op het feest ontmoette ik 2 Canadezen (Becca en Josh) die de komende 10 dagen met mij op reis zouden gaan! We hadden ons nog zo voorgenomen om niet te laat naar bed te gaan en niet te veel te drinken omdat we om 6.30 werden opgehaald de volgende dag. Dat plan was helaas mislukt. Er was gratis drank van 9-10, en als arme backpacker neem je alles aan wat gratis is, en al helemaal gratis alcohol! Dus met in iedere hand een glas zijn we de avond met heel veel plezier doorgekomen! En om middernacht kreeg ik nog allemaal gratis shotjes, dus sober zijn zat er niet in en dat was goed te merken de volgende dag. Gelukkig had Josh net zo'n erge kater als ik en ik was in ieder geval m'n nieuwe levensjaar goed begonnen!

Dag 1

We werden al vroeg opgehaald en vertrokken naar Kakadu national park. De groep bestond uit 12 mensen, 7 jonge mensen en 5 oudere. Het was een paar honderd kilometer rijden naar het park toe en daar aangekomen nog eens een lange rit tot we op onze bestemming aankwamen.

Eindelijk aangekomen hadden we lunch en daar begon het: de vliegen! Vliegen die op je gaan zitten, en het liefst op je gezicht..!

We hebben naar aboriginal rock art gekeken, een hike gemaakt en zijn naar boven geklommen voor een mooi uitzicht. Vanaf daar kon je Arnhem land zien! Benoemd door een Nederlander natuurlijk maar niet bij te komen, want daar leven aboriginals nog traditioneel: jagen en verzamelen.

Na nog een lange rit met onderweg veel wilde wallaby's kwamen we bij het cultureel centrum en daarna zijn we naar ons kamp gegaan. Daar hadden we een boottocht van 2 uur op de Yellow Waters. Een rivier waar krokodillen zitten, in elke rivier hier rond Darwin zitten trouwens salt water crocs, niet zomaar gaan zwemmen dus.

Het was nog een heel gedoe om krokodillen te spotten, omdat ze graag aan de rand van het water zitten met alleen hun hoofd en rug uit het water, maar uiteindelijk hebben we er 9 gezien! Er waren een paar kleintjes en croc Maxi was over 4 meter lang! Een goed verjaardagscadeau denk ik zo!

's Avonds kampeerden we in al opgezette tenten met bedjes erin, niet verkeerd. Alleen werd tegen ons gezegd dat we op moesten passen voor de python die graag rondhangt bij de toiletten en de andere tree snakes in de bomen... Great!

Dag 2

De volgende dag begon om 5.30, na het ontbijt vertrokken we naar een waterval. Kakadu national park is 2200 vierkante kilometer groot. Even ergens naartoe rijden is dus niet zo even!

Eindelijk op bestemming aangekomen stond ons een 6,5 km hike te wachten om bij de waterval te komen. Dat was een veilige waterval om te zwemmen, zonder krokodillen, omdat de klim erheen te moeilijk is voor hen. Gelukkig maar want we hadden het nodig, de verkoeling. Wet season in Darwin is de warmste periode van het jaar, temperaturen rond de 38 graden en omdat de luchtvochtigheid 100% is, zweet je je kapot zodra je uit de airconditioning stapt. Het is net alsof je in een oneindige sauna bent, super heet, maar heel nat. Nog nooit in m'n leven heb ik zoveel gezweet als in de Northern Territory!! Maar gelukkig ben ik niet de enige, iedereen zweet met je mee.

Na de verfrissende duik in het water en de wandeling terug naar de truck was het tijd voor (weer) een lange rit naar het volgende kamp.

Onderweg zagen we weer heel veel wallaby's, buffalo's en ezels en ook zie je hier allemaal bordjes met 'danger crocodiles' bij elk riviertje dat je tegenkomt.

Die nacht sliepen we in kamers met air con! Wat een luxe! Iets minder leuk was de grote huntsman spin die buiten onze deur de wacht hield..

's Avonds gingen we allemaal vroeg naar bed omdat te veel insecten op het licht afkwamen en dan krijg je sprinkhanen, motten en andere beestjes die maar tegen je aan blijven vliegen, niet chill.

Dag 3

De derde dag konden we uitslapen tot 6.30! Die dag zijn we naar National Park Litchfield gereden en hebben we naar meters hoge torens gekeken, mieren bouwen die van hun eigen uitwerpselen: pretty impressive!

Er waren daar ook heel veel groene mieren, die we op mochten pakken en hun achterste mochten likken. Een mieren kont likken, wie wil dat nou niet! Het is nog een heel gedoe om ze vast te pakken zonder ze dood te knijpen, maar dan heb je ook wat: hun felgroene achterwerk smaakt naar citroen, de aboriginals gebruiken dit in hun gerechten.

Na ons mieren avontuurtje zijn we naar wat watervallen wezen kijken. De eerste twee was verboden te zwemmen in verband met de crocs. De derde waterval was gelukkig wel bezwembaar en onze laatste uurtjes brachten we door in de Plunge Pools. Dit waren kleine watervalletjes met een open zwemgedeelte in het midden. Je zou jezelf van boven met de stroming mee kunnen laten glijden naar beneden, maar Becca en ik probeerde dat en zij bezeerde haar enkel en ik schaafde m'n kont.. Iets minder succesvol dan gedacht maar gelukkig konden we heerlijk afkoelen in het water. En dat was nodig want zodra je uit het water kwam, had je het meteen heet.

Als ik aan wet season denk, denk ik aan regenstormen continu, maar dat is niet zo! Het is super heet en we hebben alleen de eerste avond een beetje regen gehad toen iedereen al in de tent lag, voor de rest stralende zon!

Na de Plunge Pools was het al tijd om terug te keren naar Darwin en zodra we de stad inkwamen begon het toch hard te regenen.

Binnen enkele minuten stonden de straten vol water, de regen is er dus toch wel, en indrukwekkend om te zien. Een aantal minuten een super hevige bui en daarna komt de zon door en is het meteen warm.

Na ons afscheid van de 5 (oudere) mensen bleven wij 7 over, wij gingen allemaal de 10 daagse tour doen. Die nacht sliepen we in een hostel, zonder insecten en vliegen om ons heen: wat een luxe!

Dag 4

De volgende dag begon weer vroeg om 5.30 en we werden opgehaald door Stevo, onze nieuwe guide. Onze trip naar het zuiden kon beginnen. Dit keer met ons 7 (Becca en Josh uit Canada, Tara en Bradley uit Engeland, Sue uit Melbourne en Elisa uit Zwitserland), en drie nieuwe Aziatische mensen.

Na een lange tocht kwamen we aan bij onze eerste stop, de Edith Falls. En nadat we 30 minuten een berg op hadden gelopen en het zweet van je gezicht af liep, was het tijd voor een ochtendzwem: geen krokodillen hier gelukkig!

Die middag reden we verder naar Katherine Gorge, in dry season gaan ze hier altijd kanoën, naar door de crocs kon dat nu niet. Dus was er de mogelijkheid om naar een lookout te lopen.

Eitje, dachten we.. Ik heb het nog nooit zo heet gehad, al die trappen op in de super hete zon! Iedereen kwam druipend boven aan, helemaal buiten adem maar gelukkig hadden we wel een heel mooi uitzicht!

Eenmaal weer beneden gingen we naar het visitor centre en daar was (gelukkig!) airconditioning. De mensen die daar werkte gaven ons heel lief water met ijs en quick hydration sticks, wat echt heel veel hielp! En koud water!! Al het water hier is warm, de koude kraan is warm, de koude douche is warm vaak heet zelfs... Om eindelijk weer koud water te drinken is zo lekker!

Nadat iedereen weer een beetje op adem gekomen was vertrokken we richting ons kamp voor de nacht. Daar aangekomen sprongen we in het (warme) zwembad. En namen we een (nog warmere) douche.

Toen het donker werd gingen we op 'frog hunt'. Er zijn namelijk kikkers hier die een bepaald gif op hun rug hebben en als ze gegeten worden door andere dieren sterven die, dit vormt dus een soort plaag hier. Wij zijn met z'n alle in onze pyjama's met zak lampen opzoek gegaan naar kikkers. Stevo had een grote vuilniszak mee waar hij ze dan in stopte en later in de vriezer gooide.. Niet echt iets voor de vegetariër.. Maar wel een hele ervaring en als we er zo andere dieren mee kunnen redden, dan moet het maar..!

Ook gingen we nog opzoek naar de krokodil die in het meer naast onze tenten woont. Die konden we (gelukkig) niet vinden!

Dag 5

De dag begon om 5.45 en nadat we hadden gegeten en alles hadden ingepakt vertrokken we richting de thermo pools in een plaatsje dat ze ook wel 'never never' noemen.

Het heet zo omdat je er never never heen wilt gaan, maar als je er bent, wil je never never weg!

De thermo pools waren buiten in een park met allemaal bomen eromheen. Het water was natuurlijk weer zeer warm en boven het water hingen super grote spinnen..! Een hele overwinning voor mij om in dat water te zwemmen aangezien ik zo van spinnen houd!

Hoe verder we naar het zuiden reden, hoe meer de hitte begon te veranderen. Het werd veel droger, wat veel gemakkelijker te verdragen is.

We stopten bij een benzine station om te tanken en moesten even binnen gaan kijken van Stevo, daar hadden ze super grote pythons!

Hij kwam naar ons toe, pakte er een uit de kooi en legde die om onze nek.

Ik heb nu voor het eerst in m'n leven een enorme python vastgehouden, zo vet!!

We hadden lunch in een plaatsje genaamd Daly Waters, er leven misschien 100 mensen maar het staat bekend om de pub. Het was de coolste pub die ik ooit heb gezien! Overal, echt overal hing iets. Van vlaggen tot ID kaarten, namen op de muren en schoenen aan het plafond. Elk hoekje was bedekt met iets en iedereen liet er iets achter, maakt niet uit wat. Het was er ontzettend heet, maar gelukkig had het een zwembad bij de pub.

Tijdens het rijden zag je steeds meer bomen verdwijnen, het werd steeds droger en uiteindelijk bleven er alleen nog droog gras en wat bosjes over, zo ver je kon kijken. Ook woont er bijna niemand daar, soms reden we voor een uur of 2 voordat je bij het volgende kleine dorp of benzine station aankwam.

Na een super lange, hete reis kwamen we aan bij ons kamp. Een boerderij, waar we de zonsondergang bekeken en genoten van alle honderden sprinkhanen die op je sprongen.. Not!

's Avonds kwam de farmer met ons chillen en hij had een baby python gevonden daar. Hij was zo'n 25 cm lang en (nu nog) zo schattig! Natuurlijk hebben wij daar de hele avond mee gespeeld :)

Dag 6

De dag begon natuurlijk weer om 5.30, en iedereen begon het wel te merken, van al het vroege opstaan en het vele rijden word je echt moe!

Onze eerste stop was bij een benzine station waar de sprinkhanen een echte plaag vormde. Ze waren IN de wc, op de wastafel en op de grond. De hele muur zat onder! Zo vies! Ik weet dat deze beestjes geen kwaad doen maar het waren er ZO veel en hele grote ook! Zodra je de truck uitkwam sprongen ze op je.. Je kan vast wel merken, ik heb het niet zo op insecten...

Die dag reden we naar de Devils Marbles toe. Een bijzondere plek voor zowel de aboriginals als de blanke mensen die daar de omgeving verkende.

De Devils Marbles zijn allemaal grote rode rotsen. Nadat we onze toeristische foto's hadden genomen en helemaal gek werden van de vliegen die maar in je mond, ogen, oren en neus bleven vliegen kwamen we dichter bij Alice Springs.

We stopten voor lunch in een plaatsje genaamd Barra Creek, waar Wolfs Creek is opgenomen (een film over backpackers die verdwijnen en vermoord worden..) Het is in the middle of nowhere (zoals alles daar) en in de pub waar we lunch hadden hingen ook allemaal berichten uit kranten van mensen die waren verdwenen over de jaren, of de moordenaars die gevonden werden. Wat was ik blij dat ik daar 's nachts niet alleen in het donker hoefde te rijden!

En eindelijk, nadat we 1692 km hadden gereden, kwamen we aan in Alice Springs!

's Avonds gingen we uit eten met ons clubje van 7 en daarna waren we allemaal te moe om nog iets anders te doen.

Dag 7

Dit was onze vrije dag in Alice Springs. Eindelijk uitslapen! Ik heb die dag gechilld bij het zwembad.

Dag 8

Begon wat minder goed dan gehoopt. We moesten opstaan om 4 uur, werden te laat opgehaald en kwamen er toen achter dat er overboekingen waren gemaakt: te veel mensen, niet genoeg zitplaatsen. Niet alle mensen gingen de tour doen, maar er waren ook mensen die naar het vliegveld moesten en die werden blijkbaar ook opgehaald door onze bus. Een uur later was het probleem eindelijk opgelost en konden we vertrekken. Iedereen moe en op elkaar gepropt moesten we eerst 5,5 uur rijden naar het vliegveld van Yulara (bij Uluru). Daar werden wat mensen afgezet en kwamen er weer nieuwe bij. Eindelijk konden we naar ons kamp gaan waar we lunch hadden en daarna vertrokken naar Ayers Rock/Uluru.

Het is zo raar om daar te zijn, ik heb zoveel foto's gezien van andere mensen en eindelijk stond ik er zelf voor, deze speciale plaats voor aboriginals.

In het midden van Australië, the red centre, het was inderdaad rood maar omdat er een maand geleden overstromingen waren geweest was er ook heel veel groen.

Bij Uluru liepen we wat rond en hoorden we over de verhalen van de aboriginals en waarom het zo bijzonder was voor hen.

Na ons avondeten gingen we nog een keer terug om de zonsondergang te kijken. Er is een plek waar het het best te zien is. Daar aangekomen waren wij niet de enige met dit idee. Er waren zo'n 50 tourbussen en allemaal mensen een een lange rij kijkend naar die ene rots. Er werd champagne gedronken en barbecues werden aangestoken.

Na de zonsondergang gingen we terug naar het kamp en daarna niet te laat naar bed. Dit keer sliepen we niet in tenten maar in swags! Ik heb vorig jaar ook al in een swag geslapen maar voor vele mensen was dit de eerste keer. Een swag is een matrasje met een cover eroverheen die je dicht kan ritsen. Je slaapt dus op de grond onder de sterren en omdat er daar bijna geen ander licht is zie je de sterren dus super helder! Net toen we wilden gaan slapen liep er nog even een wilde dingo voorbij, maar die liet ons gelukkig met rust.

Dag 9

Ik voelde me niet echt goed toen we opstonden om 5 uur. Heel erg keelpijn en was al een aantal dagen veel aan het hoesten. Een ander meisje was ook ziek en die bleef achter in het kamp die dag, maar ik wilde niet uitmissen want je bent hier maar een keer in je leven, ziek zijn kan later ook nog!

We keken naar de zonsopkomst en reden daarna naar Kata Tjuta. Daar hadden we een hike wat voor mij wel zwaar was, ik had moeite met de hitte en ademen door m'n keelpijn en het hoesten, maar ik heb het overleefd en uiteindelijk kwamen we op een hele mooie lookout.

Onze groep bestond uit 27 mensen waarvan ongeveer 18 Duitsers die niet met ons spraken... Ik heb heel veel Duitse vrienden en die zijn echt geweldig, maar hier was er duidelijk een splitsing in de groep, wij, en de rest. Voor mij maakte het niet uit want het was super gezellig met z'n 7e :).

Na de hike hadden we lunch en stond ons weer een rit van zo'n 4 uur te wachten richting de Kings Canyon waar we de volgende dag heen zouden gaan.

We sliepen die nacht weer onder de sterren, en dat blijft elke nacht weer mooi. Je raakt er niet op uitgekeken! Ik hield iedereen helaas wakker door het hoesten en voor het eerst stond er een koude wind die nacht! Ik was al bijna vergeten hoe het voelt om het koud te hebben!

Dag 10

Op onze laatste dag stond de Kings Canyon hike (4 uur lang) op het rooster. We zouden om 6 uur 's ochtends beginnen met lopen zodat het niet te heet was. Over deze hike heb ik verhalen gehoord van mensen die opgeven, dat het heel zwaar is. Ik maakte me dus een beetje zorgen aangezien ik me nog steeds niet goed voelde... Daarbij kwam ook nog dat iedereen liep met minimaal 3 liter water op je rug.

De hike begon met een klim van een aantal honderd meter de berg op, dat was meteen het zwaarste stuk. Iedereen kwam buiten adem boven aan, maar het was me gelukt! Vanaf daar kon je heel ver uitkijken over het land: super mooi!

De hike was goed te doen en minder zwaar dan verwacht (de hike van de dag ervoor was zwaarder..). We hebben super mooie uitkijkpunten gezien en verhalen gehoord. Tegen het einde van de hike begon het al goed op te warmen dus gelukkig waren we toen al bijna klaar. Op de terugweg zijn we nog bij een zwembad gestopt waar iedereen een verfrissende duik kon nemen en toen was het tijd voor de reis terug naar Alice Springs. Een lange reis terug, pas om 7 uur 's avonds kwamen we aan. We gingen met z'n alle eten in een cafe, maar omdat er niet genoeg plaats was hadden wij met z'n 7e gegeten en de tour guide.

We hadden eigenlijk het plan om nog wat te drinken maar omdat ik de dag erna om 4.30 op moest was ik niet te laat naar huis gegaan. Het was jammer om afscheid te nemen van ons groepje want 10 dagen lang zo intensief met elkaar omgaan is niet niks! Gelukkig hebben we de foto's en goeie herinneringen om op terug te kijken! En ik geloof er sterk in dat als je echt om mensen geeft en ze weer wilt zien, waar in de wereld dan ook, dan gebeurt dat!

Dag 11

Ik moest zo vroeg opstaan omdat ik niet wist hoe laat ik opgehaald zou worden voor mijn volgende 2 daagse tour naar Adelaide. Er stond geen tijd op mijn voucher en toen ik het bedrijf probeerde te bellen nam er niemand op. Het hostel wist het ook niet en de chagrijnige vrouw achter de balie zei dat ik dan maar klaar moest staan om 5 uur, dat is wanneer de eerste tour komt.

Dus om 5 uur 's ochtends zat ik klaar met m'n backpack en kon ik wachten... De uren gingen voorbij en eindelijk werd ik opgehaald om 7 uur..!

Het was een groepje van 8 mensen dus gelukkig was er veel plek in de truck. Ik had de hele achterbank voor mezelf dus kon nog een beetje slapen, half liggend. En de tour guide was heel aardig, dus dat was dan toch weer een meevaller!

Na een aantal uren begon de zon flink te schijnen en werd het steeds heter en heter. De air con was kapot geweest en de dag ervoor gefixt maar leek nu wel weer kapot! We stopten bij een benzine station en er bleek inderdaad iets mis te zijn, de temperatuur was beter buiten dan binnen in de truck! Gelukkig kon de tour guide het probleem oplossen en hadden we het daarna wat beter! Deze 2 daagse tour was eigenlijk alleen maar heel veel rijden (zo'n 1500 km) maar dit was goedkoper dan vliegen of de bus, daarom had ik dit geboekt. We hadden en korte stop op de grens van het Northern Territory en South Australia en na heel veel rijden zonder enig dorpje te zien kwamen we uiteindelijk aan in Coober Pedy. Dit is een klein plaatsje dat bekend staat om zijn Opal mijnen. De helft van het dorp leeft daar onder de grond, omdat de temperatuur overdag boven de 50 graden kan zijn! We zijn daar naar het ondergronds museum geweest en het was heel interessant om te zien hoe de mensen daar leefden. Iedereen daar werkt in de mijnen en als je geluk hebt kan je daar ontzettend rijk worden!

We waren met z'n alle uiteten geweest en hadden daarna nog een drankje gedaan en wat pool gespeeld. Die avond sliepen wij ook in ondergrondse accommodatie, het was leuk voor een nacht maar ik zou daar niet kunnen wonen, je mist het zonlicht te veel.

Dag 12

Ook op de allerlaatste dag van mijn tour was het weer vroeg opstaan en het was het waard. We reden naar een plek toe waar we de zonsopkomst keken. Die dag moesten we zo'n 11 uur rijden en ik had de taak gekregen om onze tour guide wakker te houden, dus werd ik voorin gezet. De air con werkte daar wel beter dus het was in mijn voordeel :).

De reis was lang, heel lang, maar dat ben ik nu wel gewend hier in Australië. We stopten nog bij een heel groot salt lake en zagen wilde emu's onderweg (soort struisvogels). Na uren en uren rijden met niks om ons heen alleen wat graspollen kwamen we aan in Adelaide.

Het was zo raar om terug te komen in de bewoonde wereld. Over auto's en gebouwen, en mensen zo veel mensen!

De afgelopen 12 dagen zijn onvergetelijk geweest! Ik heb rond de 4000 km afgelegd, dingen gezien die ik nog nooit eerder had gezien. Hitte meegemaakt als nooit tevoren, heel veel wilde dieren in hun natuurlijke omgeving gezien. Mensen leren kennen en vriendschap gesloten.

Het was soms zwaar maar vooral heel erg leuk, een ontzettend mooie ervaring! Ik zou het zo nog een keer doen!

Het is moeilijk om een hoogte punt te kiezen, van het slapen in swags onder de sterren en het zien van Uluru. De Kings Canyon hike was ontzettend mooi en de krokodillen cruise was super vet! Zwemmen in watervallen en een python vasthouden, wow nooit gedacht dat ik dat zou doen.

Je komt jezelf tegen, ik had in het begin heel veel moeite met de hitte en de luchtvochtigheid. Het feit dat je constant zweet, vies bent en geen make up op hebt. En dan alle insecten! De vliegen, spinnen, sprinkhanen en ook alle slangen, schorpioenen en andere gevaarlijke dieren die je tegenkomt. Het is een hele omschakeling maar als je daaroverheen bent is het zo mooi!

Ik kan niet geloven dat ik zo'n ongelooflijke reis heb mogen maken met een aantal geweldige mensen. Dit is iets om nooit te vergeten!

Nu terug in Adelaide kan ik alleen maar met een glimlach terug denken aan deze dagen. Adelaide zelf is geweldig! Ik snap niet dat er niet meer mensen positief over zijn. De stad heeft heel veel leuke restaurantjes en barretjes. En dit is de periode van het Fringe Festival. Er is muziek, theater, comedy, acrobatiek, eten en een ontzettend goede sfeer!

Aanstaande zaterdag vlieg ik naar Perth waar ik Christie, Lauren en Sonja (mijn oude huisgenootjes) weer ga zien! Ik kan niet wachten! Samen gaan we 3 weken de west kust ontdekken.

Nou lieve mensen, ik hoop dat dit blog een beetje goed overkomt. Het is zo moeilijk uit te leggen wat ik de afgelopen tijd heb gedaan en gezien, maar het was zo ontzettend mooi en indrukwekkend. Woorden doen tekort...

Liefs,

Annegien

On the road again

Op dit moment zit ik in Darwin, Northern Territory. Het is hier super heet en heel erg vochtig. Het is wet season en er is nu een flinke regenbui bezig: tijd om even wat te schrijven dus!

Anderhalve week geleden heb ik Melbourne verlaten, na afscheid te hebben genomen van m'n werk buddies en m'n huisgenootjes aka Jackson 6, vertrok ik naar de Great Ocean Road.

Ik had een meisje op internet gevonden die samen wilde reizen naar Adelaide en dus hadden we samen een auto gehuurd (want ik heb dit keer wél m'n rijbewijs!) en zouden we een aantal nachten gaan kamperen.

De Great Ocean Road (GOR) was super mooi. We zijn gestopt bij de beroemde 12 Apostles, Gibson Steps, Thunder cave en Loch Arch (zie foto's op Facebook).

Helaas was het weer na de eerste dag niet zo goed, we kampeerde op een parkeerplaats samen met Christie en 2 vrienden van haar, en waaide 's nachts bijna weg.

De volgende dag moest ik afscheid nemen van de Canadezen en toen ben ik verder gegaan met Emma.

Onderweg hebben we gestopt op mooie plekken, veel crisps sandwiches gegeten omdat we niks hadden om op te koken (super lekker trouwens maar op en top ongezond!) en na veel rijden op lege wegen kwamen we aan in Adelaide.

Eerste indruk: wat klein!

Ik wist niet wat ik kon verwachten want ik ken niet veel mensen die ook naar Adelaide zijn geweest, maar vergeleken met Melbourne is het een kleine stad.

's Nachts hadden we in het donker de tent opgezet en na nog een ijskoude nacht werden we de volgende ochtend wakker op een golfbaan.. Er was een man naast mij aan het spelen en hij ergerde zich niet eens aan ons!

De eerste dag in de stad gingen we opzoek naar informatie over sandboarding, want we hadden gehoord dat je dat in de buurt kon doen... In de buurt betekende een uur met het vliegtuig of op Kangaroo Island.

Kangaroo Island kan je niet zo maar even naartoe, het is een groot eiland (500 km lang) en de veerboot is duur. Maar omdat ik daar toch al heen wilde (2 vliegen in 1 klap) besloot ik een tour te boeken en daar voor 2 dagen heen te gaan.

De volgende dag moesten we de auto terug brengen en nam ik afscheid van Emma. Ik heb Adelaide verkend en het is eigenlijk een hele leuke stad! Allemaal leuke barretjes, vooral 's avonds is er van alles te vinden. Overdag kun je doorbrengen op het strand, en niet net als St kilda Beach, nee, wit zand en blauwe zee! Super mooi en er is niemand te vinden!

M'n 2 daagse Kangaroo Island trip was super leuk geweest. De groep bestond uit 10 mensen en de eerste dag zagen we kangoeroes, koala's, zeehonden, een schorpioen in de douche en gingen we sandboarden!! Dat was echt super leuk alleen heel vermoeiend, je moet namelijk elke keer zelf die zandheuvel weer oplopen. 's Avonds sliepen we op een boerderij en daar hoort natuurlijk een kampvuur bij.

De volgende ochtend moesten we al vroeg op en gingen we naar de 'Remarkable Rocks' toe. En na wat toeristische foto's was het tijd voor Snake Lagoon. De wandeling ernaartoe bleek langer dan verwacht en de meeste van ons hadden dus gewoon slippers aan. We moesten klimmen over rosten maar uiteindelijk kwamen we op een van de mooiste stranden die ik ooit heb gezien! Misschien wel de mooiste! Suuuuper wit zand en de oceaan was doorzichtig blauw.

De tijd vloog voorbij en voor we het wisten zaten we al op de boot terug naar het vaste land.

Ik heb een paar dagen doorgebracht in Adelaide, 1 dag was het te warm om naar buiten te gaan. Ik had het gevoel dat ik in de schaduw al aan het verbranden was. En toen ben ik zondag avond naar Darwin gevlogen!

Het is hier ook extreem heet, maar zo vochtig en met af en toe een ontzettende regenbui. Het lijkt net alsof ik in een sauna zit waar je niet uit kan!

Morgen ben ik jarig en omdat ik alleen ben (voor het eerst in m'n leven breng ik m'n verjaardag door met mensen die ik niet ken!), maar daarom heb ik besloten om iets leuks te doen.

Ik heb een 10 daagse tour geboekt, via Kakadu, Litchfield naar Alice Springs en Uluru. Daarna door in 2 dagen terug naar Adelaide waar ik met dolfijnen ga zwemmen en daarna naar Perth om de meiden te meeten en de west kust te zien!

De komende dagen zal ik dus weinig tot geen bereik hebben want ik zit in de middle of nowhere maar ik heb er heel veel zin in! Dit is iets wat je maar 1 keer in je leven doet en dat is nu!

Als ik terug ben zal ik zo snel mogelijk foto's uploaden en laten weten hoe het was geweest.

Ondertussen was ik buiten in m'n bikini gaan liggen want de regen is gestopt en het is meteen heel warm. Dus nu snel in het zwembad duiken!

Liefs,

Annegien

Aussie Xmas & New Years

Hello people!

Bij jullie is gisteren de eerste sneeuw gevallen en ik zit nu op m'n dakterras in de 30+ zon.

Daarom: tijd voor een update. Vandaag heb ik een kleine roadtrip gedaan naar Torquay, met mijn 2 roomies en 2 andere vrienden. We hadden een surfles geboekt en vandaag uitgekozen om te gaan, perfect weer maar helaas dus ook druk op het strand en druk in het water. Toch blijft surfen echt super vet om te doen, en is het natuurlijk iets wat je moet doen als je in Straya bent!

Daarna zijn we wat gaan eten, en rondgelopen over het strand. Nu kan ik echt niet meer wachten om te gaan reizen!

30 januari moeten we uit ons appartement hier in St Kilda, dus dan vertrek ik. Eerst wil ik naar Adelaide rijden via de Great Ocean Road en Kangaroo Island bezoeken. En dan misschien vliegen naar Darwin, Perth, Alice Springs... Ik heb nog niet echt een plan, maar nog een maand om dat uit te zoeken. Verder ben ik ook uitgenodigd om naar Thailand te komen met Christie en haar vriendinnen dus dat is ook nog altijd een optie!

Hoe veel zin ik ook heb om weer te gaan reizen, het wordt steeds moeilijker om te gaan omdat ik steeds closer word met de meiden hier.

Liz heeft gisteren al afscheid genomen want die vloog terug naar huis, nu is er een nieuw meisje (die ik nog moet ontmoeten, ze is nu werken) die voor de laatste maand bij ons komt wonen.

Het is heel raar om te bedenken dat we straks allemaal een andere kant opgaan (letterlijk) en elkaar misschien nooit meer zien. Maar we hebben met z'n alle afgesproken om elkaar op te zoeken wanneer iemand gaat trouwen, dus wie weet hoe snel dat is..! ;)

Verder was het natuurlijk kerst een aantal dagen geleden. Mijn tweede kerst in Australië, zonder familie. Op dit soort dagen mis je iedereen wel heel erg en wil je het liefst thuis zijn. Wij hadden ons kerstfeest twee dagen van tevoren gevierd ivm werk. Dus op maandag avond waren we allemaal samen, werd er gekookt en gedronken, deden we onze Secret Santa en was het vooral heel gezellig. Het voelde echt even als kerst, zo met z'n alle samen zijn. Het enige verschil was de hitte, want het was niet uit te houden die avond!

Op eerste en tweede kerstdag was ik vrij dus zijn we naar het strand geweest. Aussie kerst is strand, zon, drank en BBQen: niet verkeerd dus!

Met oud&nieuw gaan we waarschijnlijk met een aantal mensen koken en gezellig samen eten, dan misschien spelletjes doen, wat drinken, vuurwerk op het strand kijken en dan feesten.

Nou mensen, we'll keep in touch. See ya next year!

Liefs Annegien

St. Kilda

Korte update vanaf mijn kant van de wereld! Omdat ik nu niet aan het reizen ben vind ik het onzin om elke week een blog te schrijven, maar ik wilde toch even laten weten dat alles goed gaat. Ik heb een appartement gevonden in St Kilda. 500 meter van het strand en aan Fitzroy street, waar allemaal barretjes en cafés zijn: top locatie dus! Het appartement heeft een dakterras met uitzicht op de stad, ook hebben we een afwasmachine (!) en het hoogte punt is de klerenkast! Eindelijk kunnen m'n kleren netjes opgehangen worden in plaats van dat ze in rolletjes in m'n tas zitten. Ik woon samen met 5 meiden van over de hele wereld, (Canada, USA, Ierland, Duitsland en Nederland). Het voelt net alsof ik nu voor het eerst op kamers woon! Ook al woonde ik vorig jaar natuurlijk niet thuis, dit is toch weer een hele nieuwe ervaring. En mama en papa, ik heb zoveel respect voor jullie, dat jullie elke avond weer een nieuwe, lekkere en gezonde maaltijd op tafel weten te zetten, en altijd rekening hebben gehouden met mijn vegetarische moeilijkheden! Dank jullie wel!! Want wat is het moeilijk om gezond proberen te leven, omdat pizza's en noodles zo veel goedkoper zijn! Elke dag begin ik ongeveer rond 10 uur 's ochtends al met bedenken wat ik 's avonds weer eens moet koken. Ik ben meestal pas 8 uur thuis en om dan nog boodschappen te doen, en te koken, ben ik nooit klaar voor 10 uur. Dus als iemand tips heeft voor goedkoop, gezond en gemakkelijk eten, dan zijn die heel erg welkom! ;) Voor de rest gaat alles goed. Ik ben van plan om in januari weer te gaan reizen, ik denk richting Darwin om wat wilde krokodillen te spotten! Dan zal ik wel meer schrijven over alles wat ik meemaak, maar voor nu, take care Holland! Liefs Annegien